Μη επιθυμητή πραγματικότητα
Ξαφνικά η καρδιά της ζωής παρουσίασε αρρυθμία, ένας ιός με το όνομα Covid-19 διείσδυσε σε κάθε της κύτταρο που λέγεται άνθρωπος. Εκείνος έχασε την ισορροπία του, όλα του τα δεδομένα διαγράφτηκαν, έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή την καθημερινότητά του να την χτίσει πάνω σε καινούργια βάση.
Για να πετύχει την επιβίωσή του έπρεπε να μείνει έγκλειστος, να αυτοεξοριστεί και να απαρνηθεί τον ήλιο, την θάλασσα, τον γαλάζιο ουρανό και όλα εκείνα, τα οποία τον τροφοδοτούσαν με οξυγόνο. Οι άνθρωποι έμειναν ορφανοί από χάδι, άγγιγμα και φιλί, γιατί σύμφωνα με τους επιστήμονες όλες αυτές οι αθώες πράξεις μπορούσαν να ταξιδέψουν τον ιό κι εκείνος με τις κοφτερές του ακίδες θα αποδεκάτιζε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Ήδη σε πολλές χώρες οι δρόμοι στέρεψαν από ανθρώπους και γέμισαν από ορμητικά ποτάμια νεκρών. Ο φόβος σύμμαχος του ιού μόλυνε τις σκέψεις των ανθρώπων. Ακόμα και την Άνοιξη ξέχασαν που κάποτε την πρόσμεναν για να ταξιδέψουν με τα χρώματά της και τις ευωδιές της. Τώρα ο άνθρωπος στέκει μπροστά στην τηλεόραση για να ενημερωθεί για το εύθραυστο μέλλον του, δεν μπορεί να το ορίσει πια ο ίδιος, ο ιός τον έκανε μαριονέτα του και τον προστάζει να υπακούει στις εντολές του.
Οι ειδικοί συνεχώς τονίζουν πως οι ευπαθείς ομάδες πρέπει να προσέχουν περισσότερο μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο ή έστω κάποιο φάρμακο που θα σκοτώσει τον ιό. Τώρα εκείνος νομίζω πως γελάει με όλα αυτά που ακούει και χαίρεται, γιατί ξέρει πως έχει σπείρει τον πανικό και έχει καταφέρει να ανακατέψει την τράπουλα της ζωής. Κανένας δεν μπορεί να σηκωθεί το πρωί και να πάει στην δουλειά του, να πιει έναν καφέ με έναν φίλο του, να πάει σούπερ μάρκετ χωρίς την αγωνία για το ποιος στέκει δίπλα του και μήπως είναι ασυμπτωματικός οπότε θα του μεταδώσει τον ιό με τον πιο ύπουλο τρόπο.
Τα πάντα έχασαν την ροή τους όπως συνέβη και με τον Γιόζεφ Κ. στην Δίκη του Κάφκα. Ξύπνησε ξαφνικά ένα πρωί και όλα είχαν ανατραπεί, εκείνος βρισκόταν κατηγορούμενος για κάτι που δεν είχε κάνει ή τουλάχιστον δεν θυμόταν να έχει διαπράξει. Έτσι και ο άνθρωπος εκτίει μία ποινή για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ εσκεμμένα, ίσως κάποιες φορές η αυτοφυή του υπερδύναμη να τον συμβούλεψε λαθεμένα για τους κανόνες της φύσης, κι εκείνος να πίστεψε πως θα μπορούσε να ξεσπάσει την οργή του πάνω σε ανυπεράσπιστα όντα. Φυσικά και δεν του άξιζε τέτοια τιμωρία, τώρα όμως όλοι πρέπει να φτιάξουμε ένα νοερό ανθρώπινο τείχος για να προστατέψουμε την ζωή που μας δόθηκε και να δραπετεύσουμε από την φυλακή του ιού όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να μην κοπεί το νήμα της λογικής μας.
BookSitting 