Μικρές σκέψεις και ιστορίες του εγκλεισμού
Υποψιάζομαι πως όλοι είμαστε λίγο μπερδεμένοι μπροστά στην πρωτόγνωρη αυτή απειλή. Από τη μια έχουμε την ανομολόγητη, και βασικά αδικαιολόγητη, βεβαιότητα ότι εμείς προσωπικά είμαστε άτρωτοι και δεν πρόκειται να κολλήσουμε τίποτε‧ αλλά συμμορφωνόμαστε για να προστατεύσουμε τους άλλους: τον σύντροφό μας, το παιδί, τους γονείς, τους αγαπημένους μας. Από την άλλη, στο πίσω-πίσω μέρος του μυαλού μας έχουμε και τον εξίσου ανομολόγητο, αλλά κατά βάση δικαιολογημένο, φόβο ότι μπα, δεν θα τη γλυτώσουμε θα κολλήσουμε και εμείς‧ δεν βλέπεις τι γίνεται στην Ιταλία; Από τη μια σφυρίζεις αν μπορείς, από την άλλη φτύνεις τον κόρφο σου.
Εγώ, αρχικά νόμιζα ότι το πρώτο σύμπτωμα του νέου ιού ήταν ο πονόλαιμος. Επί μια εβδομάδα, κάθε βράδυ ξύπναγα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και αισθανόμουν τον λαιμό μου να πονάει. «Νάτο, ήρθε», σκεπτόμουν. Ευτυχώς, με μία βαθιά αναπνοή αποδοχής του μοιραίου αλλά και με την επίκληση του αισιόδοξου εαυτού μου, ξανακοιμόμουν αμέσως. Το πρωί ήμουν καλά. Ούτε πονόλαιμο, ούτε τίποτε. Το επόμενο βράδυ, πάλι τα ίδια.
Τώρα κοιμάμαι πολύ καλά. Δεν ξυπνάω, δεν με πονάει ο λαιμός μου. Έμαθα ότι το πρώτο σύμπτωμα είναι ο υψηλός πυρετός!
BookSitting 