Τυλιγμένη με ιστούς
Με μαλλιά μπερδεμένα,
πιασμένα όπως όπως μ’ ένα χτένι,
το κρεβάτι που εκείνος κοιμήθηκε
στρώνει,
διπλώνει κουβέρτες
και τα μαξιλάρια τινάζει.
Τα άπλυτα ρούχα
στο πλυντήριο βάζει,
φροντίζοντας να ξεχωρίσει
τα λευκά απ’ τα χρωματιστά,
τις πετσέτες απ’ τα υπόλοιπα,
πριν σιδερώσει και μαγειρέψει.
Ύστερα μαζεύει την κουζίνα,
τα λερωμένα πιάτα
της προηγούμενης μέρας πλένει,
και ψήνει έναν καφέ
που πίνει στο πόδι
ξεσκονίζοντας, τινάζοντας,
καταπίνοντας όλη τη σκόνη,
που έγινε πια ένα μ’ αυτή.
Τυλιγμένη με κλωστές και ιστούς,
που δεν λένε να την αφήσουν
ούτε κι όταν κοιμάται,
περιμένει την αράχνη του χρόνου
που απειλεί
ένα κομμάτι της να φάει κάθε μέρα,
ένα κομμάτι που δεν γίνεται
ποτέ ξανά αυτό που ήταν.
Πού είναι τα όνειρά σου, γυναίκα;
BookSitting 