Τό ‘βλεπε καθαρά στα μάτια τους.Πονούσαν.Όχι πως φταίξανε σε τίποτα αυτοί.Μα την ορφάνια του παιδιούπώς να πορέψουν;Τώρα το μακαρίζουνε.Τύχη βουνό … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Τύχη βουνό

Νόμιζε πως μπορούσεκάποια στιγμή να διαλέξειανάμεσα σε δυο δρόμους.Με έκπληξη είδενα απλώνεται μπροστά του,απελπιστικά μονότονη,εφιαλτικά επικίνδυνη,μία και μόνηοδός ταχείας κυκλοφορίας. … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Μονόδρομος

Στροβιλίστηκε ακόμα μια φοράκι ύστερα; στάθηκε σκυφτόςμε το καπέλο στο χέρι.Το χειροκρότημα έπεσε ζωηρό πριν το τέλοςΎστερα ο κλόουν χάθηκεΑλλάζοντας … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Ο μεγάλος ύπνος

ΙΔε θα κοιμηθεί.Μπορεί κι ονειρεύεται,όντας ξύπνιος. ΙΙΆνθισες φύση.Οι ελπίδες άραγεγιατί να αργούν. ΙΙΙΆνεμος φυσά.Ανοίγουν τα παντζούριαέρημου σπιτιού. ΙV Όταν γερνάμε,λιγοστεύουν … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Πέντε χαϊκού

Ήξερε να γλεντάει τη ζωή.Να ξεφαντώνει με πιοτάκαι με γυναίκες.Κάποια θαμπάδαστην άκρη του ματιούδύσκολα θα τον πρόδινε,που τόσο αδύναμος είχε … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Κρυφή νοσταλγία

Τού ‘λεγαν πως μεγάλωσε πια,πως πρέπει να προσγειωθεί,να πατήσει γερά τα πόδια του στη γη,να πάψει να πετά στα σύννεφα … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Ανείπωτη χαρά

Τίποτα δεν έχω ξεχάσει:Τον φόβο του σκοταδιού.Την ερημιά του κλειστού δωμάτιου.Το ουρλιαχτό των τσακαλιών στο δάσος.Το χάδι της παρηγοριάς:»Είσαι μικρός … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Οι φόβοι μου

Λιγόστεψαν οι τίγρεις και τα λιοντάρια,όμως η ζούγκλα απλώνεται.Κοιτώ γύρω μου και τη βλέπω.Ακούω βρυχηθμούς από θηρία αόρατα.Περιμένω σαγόνια να … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Ζούγκλα

Πως πρόλαβεςνα κάνεις την ευχή,είπες,το πεφταστέρι βλέποντας.Όμως,για τούτο ’δω τ’ αστέριπου στροβιλίζεται στο χάος,φορτωμένο οδύνη,καμιά ευχή δε σ’ άκουσα να … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Η ευχή

Θαρρείς πως σε ξέχασα;Όλη την ώρα γυρίζω στην εξοχήπου σε γνώρισα.Αγαπώ τα δέντρα:Έχουν κάτι από το λίκνισμά σου.Αγαπώ τα πουλιά:Μου … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Η μοναξιά μου

Μόλις νυχτώσει οχυρώνομαι.Κλείνω τις πόρτες και σημαίνω προσκλητήριο.Καλώ όλα τα κομμάτια μου,— κάθε τεμάχιο που σκόρπισατις ώρες που περάσαν.(Είναι τα … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Ολοκλήρωση

ΙΘύμησες μόνοκαι κάδρα φιλόξενα.γι αυτό βουρκώνει. ΙΙΤόσα έπιπλα,μα άδειο το σπίτι τους.Έμεινε μόνος. ΙΙΙΒροχερό βράδυ.Μαζί με τη μοναξιάγυρνά στο σπίτι. … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Τέσσερα χαϊκού για τη μοναξιά

Ήταν γλυκό το κλίμα της χώρας μου.Τώρα ο χιονιάς καίει τα λουλούδια πριν ανθίσουν.Ο καύσωνας καίει τα κορμιάκι η θάλασσά … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Δύσπιστος

Φθινόπωρό μου,μάρανε μόνο φύλλα,ποτέ ελπίδες. Φθινόπωρό μου,σου κλέβει τους μήνες σουτο καλοκαίρι. Φθινοπωριάζει.Με παρασέρνουν μνήμεςσαν φύλλο ξερό. Ο Αντώνης Θ. … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Τρία χαϊκού για το φθινόπωρο

Σύντομη ζωή. Διαρκούν μόνο στιγμές κι αυτές στη μνήμη. Θόρυβος γύρω. Αυτοί μπορούν κι ακούνε. Μιλούν τα μάτια. Δύει ο … Συνεχίστε την ανάγνωση Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Ένα (+δύο) χαϊκού για τον Αύγουστο