Στολισμένοι δρόμοιφωτισμένα πρόσωπαδάχτυλα μπλεγμέναγεμάτες ανάσεςνα χάνονταιστο σκούρο μπλε φόντο του ουρανού. Κι η δική μου να αναζητά διαρκώς τη δική … Συνεχίστε την ανάγνωση Αικατερίνη Χριστοδούλου | Σαν χιόνι

Και οι ρυθμοί πληγιάζουν λυσσομανούνστην ανυπαρξία της ύπαρξης.Θλίβονταιαγκομαχούνσωριάζουνστον καταγάλανο πυθμένα του οίκτου.Φαντάζει υποφερτό σκέπασμα σε παγόμορφο σώμα.ΥπέρμετροαχαλίνωτοΆσωτοΚαλπασμός δανεικόςμα δίχως γκέμια.Έρμαιο … Συνεχίστε την ανάγνωση Αικατερίνη Χριστοδούλου | Υπαρκτικά ανύπαρκτοι

Κρυμμένο άσμα στεναγμώνπου σαν καρπός βλασταίνειαγάλι αγάλι ξεθαρρεύειγεννώντας κλωνάριλαβαντούλας λυγερόΒάλσαμο παρήγορομέσα απ’ τα στήθη τα στητάμ’ αρώματα ντύνειτο ναρκωμένο τούτο … Συνεχίστε την ανάγνωση Αικατερίνη Χριστοδούλου | Θλίψις

Υφάντρα Παραθύρια κλειστά αμπαρωμένα φιμωμένα Διαπεραστικές ακτίνες φωτός εισχωρούν απ’ τις σκονισμένες γρίλιες Σαν να περίμενε από καιρό γυρτή στο … Συνεχίστε την ανάγνωση Αικατερίνη Χριστοδούλου | Υφάντρα

Ήβης πνοή Ανέστρεψε την πορσελάνινη άκαμπτη χείρα αποκαλύπτοντας δαιδαλώδη συγκεχυμένα ρυάκια να σκιαγράφονται στην ακανθωτή επιφάνεια Ακτίνες φωτός ξεχύνονταν χαϊδεύοντας … Συνεχίστε την ανάγνωση Αικατερίνη Χριστοδούλου | Ήβης πνοή