Αυτήν την αγαπητική ιδεολογία την πίστευε και την υποστήριζε με δύναμη. Δεν ήταν κανένα τεχνητό κατασκεύασμα ή καμία στοχαστική ιδιοτροπία για να εντυπωσιάζει τους συνδαιτυμόνες του, ήταν η πίστη του, πέρα από τον χρόνο και τις δεσμεύσεις του. Ήθελε σε μια μέρα να ζήσει μια ολόκληρη ερωτική ζωή, μια μεγάλη αγάπη, καταλυτική κι απελευθερωτική. Και έφτασε η στιγμή μπροστά στο κοινό των φίλων του (όχι πολυπληθές είναι η αλήθεια) σαν μολιερικός πρωταγωνιστής, ν’ απαντήσει στο ερώτημα: υπάρχει αγάπη που γεννιέται σε μια μέρα. Μα για να το γράψω καλύτερα παρουσίασε το μέγεθος του πάθους του, σαν ποιητής με μια γλώσσα συμβόλων, καταργώντας –ανεπαίσθητα- τις κοινότοπες χρονικές διαβαθμίσεις.
«Ναι, λοιπόν, φίλοι μου, μες σε μια μέρα ένας άνθρωπος γεννιέται κι ένας άνθρωπος πεθαίνει. Σε μια μέρα –μόνο- μια αυτοκρατορία χάνεται και μια αυτοκρατορία καταστρέφεται, νομοτελειακά. Σε μια μέρα ο ήλιος λάμπει και μετά από λίγες ώρες παύει να στέλνει το φως του. Σε μια μέρα χαράσσεται ένας δρόμος κι ένας προορισμός τελειώνει. Σε μια μέρα περνάς από την κόλαση στον παράδεισο, δίχως διόδια και καθαρτήρια. Σε μια μέρα γράφεις ιστορία και σε μια μέρα κάποιος άλλος την συμπληρώνει, ακριβώς μπροστά στις αντηρίδες του μαρτυρίου. Σε μια μέρα η βροχή θρέφει έναν λαό και σε μια μέρα στερεύει το ποτάμι της ομορφιάς. Σε μια μέρα έρχεται το καλοκαίρι κι ύστερα με την πρώτη σταγόνα βροχής χάνεται, πάλι σε μια μέρα. Ο χρόνος στενεύει τα όνειρα, τα σακατεύει. Μια μέρα είναι ο χρόνος του Θεού, όμοια με μια αιωνιότητα κι αρκεί στην καταμέτρηση της δημιουργίας.
Κι εμένα η αγάπη μου, για αυτήν τη γυναίκα ήταν για μια μέρα. Μια μέρα την είδα, μια μέρα την αγάπησα, μια μέρα την κράτησα, δεν θέλω τίποτ’ άλλο. Η λάμψη στα μάτια είναι για μια μέρα, είναι διαρκής. Το λίγο φως δυναμώνει σε μια μέρα και μένει αμάραντο, σαν φρυκτωρία στις άκρες της μιας νύχτας. Για μένα η αγάπη δεν άργησε μια μέρα, ήρθε σε μια μέρα».
Ο Χριστόφορος Τριάντης είναι εκπαιδευτικός. Γράφει ποιήματα, διηγήματα και κείμενα.
Φωτογραφία: Neom
BookSitting 