Σκέψου πως θα φύγω, του λέει.
Σκέψου πως θα μπει μια θάλασσα ανάμεσα
Το βλέμμα σου θα πνιγεί στο βυθό της,
η τρυφερότητά μας θα σωπάσει.
Και μετά, ξέρεις,
θα έρθει το καλοκαίρι-
θρασύ θα είναι-
και δεν θα μας ρωτήσει.
Θα μας διασπάσει
σε μικρούς πόνους
-θανάτους αργούς.
Και γω θα θέλω να σε κάνω στίχο
για να λυτρωθώ.
Μα δεν θα μπορώ,
γιατί μέσα μου θα ζεις
και πάντα θα ελπίζω σε μιαν Άνοιξη.
Σε μια κοινή περιπλάνηση
Σε μια συμπόρευση
Στην απόφασή σου
Σε σένα.
Η Ασημίνα Ξηρογιάννη είναι ποιήτρια και θεατρολόγος.
Φωτογραφία: Kate Macate
BookSitting 