Στο πρώτο ράγισμα της νύχτας, κάθε τριάντα μία του Μάη – με το νέο ημερολόγιο-, τριακόσιοι ογδόντα πέντε ίσκιοι κατεβαίνουν από την ερειπωμένη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους, έξω απ΄τα Σφακιά, βαδίζουν πάνω στα τείχη του Φραγκοκάστελου, ξιφομαχούν με τη δροσιά της χαραυγής, για να σβήσουν, οχτώ λεπτά μετά, μέσα στην αχλή του Λιβυκού πελάγους. Ο αναγνώστης ας μην τρομάξει από την αλήθεια αυτού του ζωντανού θαύματος. Εκείνοι που έρχονται δεν είναι καμηλιέρηδες της αφρικανικής ερήμου ούτε σκέδαση του ανέμου ή αντιλάρισμα ενός ονείρου της ακτής· ένας οπλαρχηγός περνά με την άυλη στρατιά του, ασώματοι πολεμιστές, πεζοί και καβαλάρηδες, με την αρματωσιά τους, τις περικεφαλαίες τους και τα σπαθιά στα χέρια. Σηκώνεται ένας σάλαγος πέρα απ΄τον χρόνο κι ακούγονται, σαν από μακριά, ποδοβολητά αλόγων και ιαχές. Απροσκύνητες κι ασήχαστες ψυχές, οι Δροσουλίτες, βγαίνουν από την άμμο κάθε τέτοια εποχή, διακόσια χρόνια τώρα. Ξοπίσω τους μια γυναικεία μορφή με τα μαλλιά λυτά μιλάει στ΄ανέφαλα.
Μοσχοβολά η αυγινή δροσιά φασκόμηλο κι ασπάλαθο από τη βραχώδη γη της Μαδάρας που υψώνεται πιο πίσω, συλλειτουργός σε τούτο το μυστήριο και φύλακας της μνήμης. Γιατί εδώ, σ’ αυτόν τον αγριεμένο τόπο, είχε κάποτε αναμετρηθεί μέχρι θανάτου ο αδείλιαστος Ηπειρώτης, Χατζημιχάλης Νταλιάνης, με τον φοβερό Τουρκαλβανό πασά της Κυδωνίας, Μουσταφά Ναϊλή του Γκιριτλή.
[…]
(Απόσπασμα από τη συλλογή διηγημάτων «Συνομιλίες με τα πρόσωπα του 1821», επιμ. Αλεξία Καλογεροπούλου, εκδόσεις 24γράμματα, 2020)
BookSitting 