Πρόσεχε το συρματόπλεγμα Τα μάτια σου στα δέντρα Πατάς πάνω σε νεκρούς
Έλιωσε το σώμα Σαν πρώτης υγρασίας λείψανον Μπορείς να ζήσεις όπου θέλεις
Κι` ας έγιναν τ` άστρα σκόνη Και λαμπάδιασαν οι κήποι της Άνοιξης
Εδώ λυτρώθηκε ο έρωτας Και ξέρω, και θυμάμαι Πάνω στο πλοίο για την Κίνα
Λυτρώθηκε ο χρόνος Και το φως κάτω απ` το φεγγάρι
Πρόσεχε το φεγγάρι Δεν είναι ποτέ σίγουρο Καθώς κρυφά μεγαλώνει η μέρα του
Πρόσεχε την ψυχή του ναύτη Κάηκε κωπηλατώντας σε καράβια κολαστήρια
Ανάμεσα στον ουρανό που λιγοστεύει Και στον καταρράχτη της Παρθένου
Πρόσεχε του ήλιου την αφροσύνη Σαν σφίγγει τ` άγριου νερού τις ρίζες
Και το εφήμερο χέρι ωριμάζει Δραπετεύει στο κορμί σου Δεν ακούω το κορμ ίσου
Χάθηκε στο αιώνιο τέλος Δεν βλέπω λιβάδια Μήτε πλάσματα και ιερά ελάφια
Χάθηκαν ταξιδεύοντας στο τρυφερό άπειρο
Σήμερον ο άναρχος άρχεται Και ο Λόγος σαρκούται
Βαθιά στο διάφανο κορμί σου
Πρόσεχε τη φωτιά Το θροΐσμα της μέλισσας Στον ίδιο πάντα ίσκιο των οστών
Πρόσεχε τον αέρα της πρωϊνής βροχής Το ουράνιο σπέρμα Στην απέραντη πολίχνη
Τους εργάτες μονάχους στο σύννεφο Τα παιδιά με τα τραχειά τραύματα στο κεφάλι
Τις γυναίκες όπως γεννιούνται στ` αστέρια Και χάνονται στα κύτταρα του χρόνου
Πρόσεχε ό,τι μας ενώνει Μνήμη είναι Και τ` άπειρα πικρά σου μάτια Που δεν μ` αφήνουν
Μνήμη και λείψανα των νευρώνων μου είναι Και ιδρώτας έρωτα με τρυφερά κορίτσια
Στ` ανοιχτά του απείρου Όπως ψάχνω βαθιά τα μάτια σου Μνήμη πάντα παντέρημη είναι
Και οι αλλότριοι έρωτες και τ` άγονα όνειρα σαν λαχανιάζουν Μεσ’ την δροσιά τ` απείρου
Μνήμη είναι εκεί μοναχική Σαν καίγεται στων άστρων τη νύχτα Κι` όπως παλιά τυφλώνεται
[Σε γράμματα πλάγια είναι στίχοι κατά σειρά από Αέτιο/Αναξίμανδρο, Paul Claudel, Ακολουθία του Όρθρου & Ανδρέα Εμπειρίκο]
Ο Κώστας Γουλιάμος είναι ποιητής, συγγραφέας, πρ. Πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών και Επίτιμος Καθηγητής σε πανεπιστήμια της Κίνας.
Φωτογραφία: Arina Krasnikova
BookSitting 