Ανησυχώ με εκείνη τη δύναμη της συνήθειας
στον θαμπό χειμερινό καθρέπτη
με τα σημάδια της ωριμότητας ορατά
και ξεθωριασμένα συνάμα στο ημίφως της αυγούλας,
που μάλλον συμβιβαστικά δεν με αναστατώνουν πια…
Τρομάζω με την επιμονή της συνήθειας
στο πρώτο νυσταγμένο ακόμη βλέμμα,
που εντοπίζει χαρακιές στο μέτωπο
εισβολείς στους γκρίζους κροτάφους
επιθυμία διείσδυσης στην ενδοχώρα…
Αλλά μετά από τόσες πρωινές ματιές
ατόνησε βαθμηδόν η ανησυχία.
Φοβάμαι την απειλητική δύναμη της συνήθειας
που σταδιακά εγκαθίσταται στου νου τα χαρακώματα.
Εκεί που άλλοτε κατοικούσε η αντίδραση
κι η διάθεση αναρχίας στους καθωσπρεπισμούς.
Φθοροποιός, χωρίς ικμάδα η ισορροπία σήμερα!
Η Μαίρη Φλώρου είναι φιλόλογος.
Φωτογραφία: Rishabh Dharmani
BookSitting 
Μαίρη συγχαρητήρια!
Μεστός στίχος με σημαντικά νοήματα. Έντονος λυρισμός που εγείρει συναισθήματα στον αναγνώστη για ένα διαχρονικό πρόβλημα.
«Αδυσώπητος ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του και εμείς ως παθητικοί δέκτες τα συνηθίζουμε, χωρίς να εμφορούμαστε από την αντίδραση της αλλοτινής μας νιότης.»
«Τυχεροί» όμως που βιώνουμε την περίοδο της ωριμότητας, γιατί κάποιοι δεν πρόλαβαν να φτάσουν και να την γευτούν.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ευχαριστώ πολύ Νατάσα για το σχόλιό σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!