Σε μία μακρινή φίλη
Συχνά αντικρίζω τα γαλανά μάτια σου μπροστά μου,
πώς με ξεγελούν, ξεχνώντας ότι είσαι μακριά μου.
Λίγη από τη χάρη τους ποθώ να ρουφήξω,
στα σκοτεινά αστέρια, γεμάτος όνειρα να βουτήξω,
σημασία δε δίνω σ’ ό,τι δεν αξίζει,
σαν σμίξω με τη σκέψη σου, η ψυχή από χαρά πλημμυρίζει•
Ένα χαμόγελο πλανάται στο στόμα σου και εγώ το θωρώ,
μακάρια στο πλάι σου να ζήσω καρτερώ.
(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)
An eine Freundin in der Ferne
Oft seh’ ich vor mir deine blauen Augen
Und täusche mich, vergessend daß du ferne.
Ich möchte Huld aus deinen Blicken saugen,
Versinke träumend in die dunkeln Sterne,
Und acht’ es nicht, daß andre wenig taugen,
Froh, wenn ich dein Gemüt vernehmen lerne;
Seh’ ich dann um den Mund dein Lächeln schweben
So wünsch’ ich heiter neben dir zu leben.
Λίγα λόγια για τον ποιητή
Ο Friedrich Schlegel (1772-1829) ήταν Γερμανός ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, φιλόσοφος και φιλόλογος. Ενώ εισήχθη στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει νομικά, στην πορεία ένιωσε έντονη έλξη για την κλασική λογοτεχνία, στην οποία και αφιέρωσε τη ζωή του. Μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του, August Wilhelm Schlegel, αποτέλεσαν δύο από τις κύριες μορφές του ρομαντικού κινήματος της Jena.
Ο ρομαντισμός του Schlegel άνθισε επάνω στις βαθύτατα ριζωμένες από την παιδική του ηλικία απόψεις γύρω από τον αθεϊσμό και τον ατομικισμό. Για τον Schlegel, η ρομαντική ποίηση λαμβάνει καθολικό χαρακτήρα, επανενώνεται άρρηκτα με τη φιλοσοφία και τη ρητορική, εγκιβωτίζοντας επιμέρους άνθη της σκέψης, όπως την πεζογραφία, την ιδιοφυΐα, την κριτική ματιά, αλλά και την φυσιολατρία. Στα χέρια του η ποίηση μετουσιώνεται ξανά σε έναν ζώντα κοινωνικό οργανισμό, που αποσκοπεί στη σταδιακή μετατροπή της ίδιας της ανθρώπινης κοινωνίας σε μία απόλυτα ποιητική γαλήνη.
BookSitting 