Επιζούμε μοιράζοντας στα φανάρια ευκαιρίες.
Eπιζούμε άλλοι και άλλες,
προσφέροντας ψήγματα ηδονής
σ’αυτούς που δεν χόρτασαν τον έρωτα.
Επιζούμε ακόμα τα άγρια χαράματα
στη στάση του λεωφορείου
στον υποτιθέμενο αγώνα για το μεροκάματο.
Επιζούμε γυρίζοντας τα βράδια στο σπίτι,
κατάκοποι απ’την πάλη που δίνει
το πικρό ψωμί.
Ακόμα, επιζούμε σκεπασμένοι τα βράδια
με τις σκέψεις και τα άγχη
που μας κατακλύζουν το νου.
Επιζούμε κάποιοι ξαπλωμένοι
στην είσοδο της πολυκατοικίας
ή κάτω από την επιγραφή νέον
κάποιου καταστήματος,
να βγει κι αυτό το βράδυ.
Επιζούμε στις ουρές των ΑΤΜ
και των νοσοκομείων αγέλαστοι.
Επιζούμε τέλος όλοι,
μέσα στον αδιάφορο όχλο
που θρυμματίζει τη ζωή,
αλλά έχουμε πάψει πια
να επιζητούμε τη ζωή.
Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής το 1969. Έχει σπουδάσει Γεωπονία στο Α.Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης και Θέματα Βιολογικής Γεωργίας σε Κ.Ε.Κ. Από το 2000 δουλεύει σε Δημόσια Υπηρεσία. Γραπτά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και ιστότοπους.
Φωτογραφία: Max Böhme
BookSitting 