Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου
Ο Κώστας Αλεξόπουλος γεννήθηκε στον Βρανά Ηλείας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Αθλητική Δημοσιογραφία, Επικοινωνία και Ψυχολογία στον Αθλητισμό, Οργάνωση-Διοίκηση Επιχειρήσεων, Προγραμματισμό, Ανάλυση-Σχεδιασμό Συστημάτων, Διαχείριση Προσωπικού, Ανάπτυξη Τεχνικών και Προώθηση Δράσεων Εταιριών, Δημόσιες Σχέσεις, Τεχνική Γραπτού και Προφορικού Λόγου, Σεμινάρια Πολιτικών και Κοινωνικών Διαλέξεων. Εργάστηκε σε πολλά αθλητικά μέσα ως ρεπόρτερ, αρχισυντάκτης και διευθυντής, αλλά και ως καθηγητής δημοσιογραφίας στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ και στο ΙΕΚ Όμηρος. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και Ειδικός Γραμματέας του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ). Έχει εκδώσει δυο free press εφημερίδες, ποικίλης ύλης (City News, F-act). Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή το πρώτο του μυθιστόρημα, Να με θυμάσαι τον Αύγουστο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Νοσταλγικό, ρετρό το βιβλίο σας, κ. Αλεξόπουλε. Και αναρωτιέμαι πώς ένας αθλητικός συντάκτης, όπως εσείς, που ασχολείται με πιο “πεζά” θέματα, κατορθώνει να βγάζει τόση ευαισθησία;
Το ότι κάποιος είναι αθλητικός συντάκτης δεν σημαίνει πως δεν είναι ευαίσθητος. Η ευαισθησία είναι το κορυφαίο, κατά την κρίση μου, ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Θα ΄ταν ο κόσμος μας πολύ πιο όμορφος, αν διαθέταμε όλοι οι άνθρωποι τις ευαισθησίες μας.
Πότε αποφασίσατε ότι το «έχετε» με τη γραφή, με ποια αφορμή αποφασίσατε να μοιραστείτε αυτήν την ιστορία μαζί μας;
Καταρχάς γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είχα μια έμφυτη τάση, από το Δημοτικό, να προσπαθώ να φτιάχνω προτάσεις γεμάτες εικόνες. Το τετράδιο των εκθέσεων ήταν το πιο αγαπημένο μου, το αναφέρω και στο βιβλίο μου αυτό.
Το μυθιστόρημα Να με θυμάσαι τον Αύγουστο διαδραματίζεται εν πολλοίς στον τόπο σας, στον Βρανά Ηλείας;
Ένα μέρος του ναι. Όμως το βιβλίο παρακολουθεί τον Αλέξανδρο, που είναι ο πρωταγωνιστής, από τα πρώτα βήματα της ζωής του μέχρι που μεγαλώνει και φεύγει από εκεί. Το βιβλίο αποτελεί μια ελεγεία ονείρων, μια ανθρώπινη καταγραφή στον τρόπο σκέψης και αντίδρασης ενός νέου ανθρώπου, από τον καιρό που αρχίζει να πλάθει όνειρα στο μυαλό του, μέχρι τότε που αρχίζουν αυτά να γίνονται πραγματικότητα.
Ο Αλέξανδρος, ο πρωταγωνιστής σας, πόσα δικά σας στοιχεία έχει;
Είναι ένα βιβλίο νοσταλγικό των παιδικών χρόνων κάθε ανθρώπου. Γυναίκας ή άντρα. Πιστεύω πως αρκετοί θα δουν τον εαυτό τους σε κάποια από τις ιστορίες του βιβλίου μου. Αναμφίβολα υπάρχουν και δικά μου στοιχεία σε κάποιες ιστορίες, προσπάθησα όμως απλά να τα εμπλουτίσω με εικόνες που διαχρονικά πέρασαν και από τα δικά μου μάτια. Ή τα όνειρα.
«Έπιασε πάλι να ξεφυλλίζει τον Μικρό Ήρωα, εύκολα βούτηξε σε μια εικονογραφημένη σελίδα κι άφησε το μυαλό του να τρέχει», γράφετε κάπου. Να υποθέσω ότι το κλασικό αυτό περιοδικάκι των ‘50s ‘60s, το τραγουδισμένο από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, ήταν και δικό σας αγαπημένο;
Καταρχάς το βιβλίο αρχίζει στη δεκαετία του ’70, όπου αυτό το αξέχαστο και τόσο αγαπημένο μας περιοδικάκι, όπως σωστά το αποκαλέσατε, κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι, σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού, σε αγόρια και κορίτσια. Ήταν ένα από τα πρώτα μέσα που χρησιμοποίησα για τα ταξίδια μου.
«Ποτέ δεν χόρτασε εκείνα τα κουλουράκια. Κι όσο τα χρόνια περνούσαν και μεγάλωνε κι η μητέρα του δεν είχε πια δύναμη στα χέρια της για να ζυμώνει, τόσο πιο πολύ του έλειπαν», λέτε κάπου αλλού. Στη ζωή σας η μητέρα σας έπαιζε -παίζει- σημαντικό ρόλο;
Φυσικά κι έπαιξε τεράστιο ρόλο η παρουσία της μητέρας μου στη ζωή μου. Ήταν ο άγρυπνος φύλακας- άγγελος στις κρύες νύχτες του χειμώνα όταν ήμουν μικρός, εκείνη που πάντα ήξερε, όταν μεγάλωσα, αν ήμουν ευτυχισμένος ή στενοχωρημένος. Μόνο ένα της βλέμμα πάνω μου αρκούσε. Πιστεύω ότι στη ζωή όλων των ανθρώπων έχει παίξει ρόλο η παρουσία ή η απουσία της μάνας. Είναι ένα πρόσωπο που διαχρονικά έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα ασήμαντων ή σημαντικών προσώπων του πλανήτη.
Αλλάζοντας κλίμα, έχετε διανύσει πολλά χιλιόμετρα στη δημοσιογραφία. Με αφορμή τα φετινά βραβεία Μπότση –που κουβεντιάστηκαν – πώς αισθάνεστε για τις βραβεύσεις; Σας λένε κάτι ή τις προσπερνάτε;
Η έννοια του βραβείου στις μέρες μας νομίζω έχει χάσει τη βαρύτητά του. Δυστυχώς λείπουν από τη ζωή μας πράξεις και προσπάθειες που πραγματικά αξίζουν να επιβραβευτούν. Ειλικρινά, δεν θα ήθελα ποτέ να συμμετέχω σε ομάδα αξιολόγησης έργων για βράβευση. Ζούμε σε μια εποχή άκρατης κι ανεξέλεγκτης μετριότητας, όπου μοιραία, δυστυχώς, στους τυφλούς επικρατούν οι μονόφθαλμοι!
Ένα κλασικό εικοσιτετράωρό σας, σε κανονικές συνθήκες και όχι καραντίνας, τι περιλαμβάνει; Kαι αληθεύει ότι ασχολείστε ερασιτεχνικά και με το θέατρο;
[Γελάει] Καταρχάς δεν υπάρχουν κανονικές συνθήκες στη ζωή μου. Τρέχω από το πρωί ως το βράδυ με δεκάδες πράγματα. Είμαι ευλογημένος που μπορώ να τρέχω και να προσπαθώ πράγματα που μου προσφέρουν χαμόγελα και χαρές. Όντως παίζω και θέατρο, χωρίς να είμαι επαγγελματίας ηθοποιός. Είμαι μέλος της θεατρικής ομάδας «Ιάκωβος Καμπανέλλης» κι έχω δάσκαλό μου τον πολύ γνωστό στο ελληνικό θέατρο και κινηματογράφο, Δημήτρη Παπαγιάννη. Διαβάζω, αθλούμαι, πιστεύω πως η αγάπη είναι το κλειδί της ευτυχίας μας σ’ αυτή τη ζωή του πάνω κόσμου, παίζω μπάλα, παίζω κιθάρα, τραγουδάω. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τον απέναντι παρά μόνο για να θαυμάσω -η μητέρα μου το έμαθε αυτό. Πιστεύω πως απ’ όπου πέρασα άφησα φίλους.
Μπροστά μας έχουμε ένα ολοκαίνουργιο καλοκαίρι. Θα σας βρει πού;
Δεν είμαι του απόλυτου προγραμματισμού. Μου αρέσει η θάλασσα, είμαι παιδί της πιστεύω, κάποιες φορές νιώθω πως η μητέρα μου στο κύμα με γέννησε. Ιούλιος κι Αύγουστος, μαζί με τον γενέθλιο Σεπτέμβρη μου, είναι οι μήνες που λατρεύω. Θέλω να πάω παντού…
Κλείνοντας, έχετε κάτι καινούργιο στα σκαριά ή αφήνετε το γράψιμο για τις κρύες νύχτες του χειμώνα;
Έχω ήδη ξεκινήσει το δεύτερο βιβλίο μου και, όταν με το καλό ηρεμήσω με τις παρουσιάσεις αυτού που ήδη κυκλοφορεί και που αγαπώ τόσο πολύ, θα συνεχίσω το γράψιμο. Σε μια θάλασσα… τον Αύγουστο.
BookSitting 