Κώστας Καρυτωάκης | Βράδυ

Τα παιδάκια που παίζουν στ΄ανοιξιάτικο δείλι
-μια ιαχή μακρυσμένη-
Τ΄αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,

τ΄ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου,
ένα τραίνο που θα ΄ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ΄ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη…

(Από το βιβλίο «Τα ποιήματα», φιλ. επιμ. Γ.Π. Σαββίδης, εκδόσεις Νεφέλη, 1992. To ποίημα μεταγράφηκε στο μονοτονικό σύστημα.)