Την επόμενη χρονιά, οι γονείς μου άφησαν το διαμέρισμα του μπουλβάρ Μονπαρνάς, μετακόμισαν στην οδό Κασέτ σε ένα στενόχωρο σπίτι, όπου δεν είχα πια μια δική μου γωνιά. Η Αντρέ μού είπε ότι μπορούσα να πηγαίνω να μελετώ στο δικό της όποτε ήθελα. Κάθε φορά που έμπαινα στο δωμάτιό της ήμουν τόσο συγκινημένη, που μου ερχόταν η επιθυμία να κάνω τον σταυρό μου. Πάνω από το κρεβάτι υπήρχε ένας Εσταυρωμένος με το ακάνθινο πυξάρι, απέναντι μία αγία Άννα του Ντα Βίντσι· πάνω στο τζάκι, ένα πορτρέτο της κυρίας Γκαλάρ και μαι φωτογραφία του πύργου του Μπεταρί· στα ράφια, η προσωπική βιβλιοθήκη της Αντρέ: Δον Κιχώτης, Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ, Ευγενία Γκραντέ, το μυθιστόρημα Τριστάνος και Ιζόλδη, απ΄το οποίο ήξερε απέξω ολόκληρα αποσπάσματα· συνήθως της άρεσαν βιβλία ρεαλιστικά ή σατιρικά· η προτίμησή της για τούτη την ερωτική εποποιία με ξένιζε. Ρωτούσα με αγωνία τοίχους και αντικείμενα που περιέβαλλαν την Αντρέ. Ήθελα να καταλάβω τι ακριβώς σκεφτόταν όταν άγγιζε με το δοξάρι τις χορδές του βιολιού της. Ήθελα να μάθω γιατί με τόσα συναισθήματα στην καρδιά, τόσες ασχολίες, τόσα χαρίσματα, είχε συχνά ύφος απόμακρο, ακόμα και μελαγχολικό. Ήταν θεοσεβούμενη. Όταν πήγαινα να προσευχηθώ στο παρεκκλήσι, ξαφνιαζόμουν που την έβλεπα γονατιστή μπροστά στην Αγία Τράπεζα, με το κεφάλι στις παλάμες της, ή με τα χέρια τεντωμένα μπροστά στην «Οδό του Μαρτυρίου». Μήπως σκεφτόταν ν΄αφιερωθεί αργότερα στη θρησκεία; Κι όμως επιθυμούσε διακαώς την ελευθερία της και τις χαρές αυτού του κόσμου.
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Οι αχώριστες» της Σιμόν ντε Μποβουάρ, μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη, εισαγωγικά κείμενα: Νίκος Μπακουνάκης, Μαριαλένα Σπυροπούλου, εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2021, σ. 47)
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ (Simone Lucie Ernestine-Marie-Bertrand de Beauvoir, 9 Ιανουαρίου 1908 – 14 Απριλίου 1986) ήταν Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος, φεμινίστρια και πολιτική ακτιβίστρια. Συνδέθηκε με τους κύκλους των υπαρξιστών φιλοσόφων, αναπτύσσοντας έναν φεμινιστικό υπαρξισμό και συμβάλλοντας σε κοινωνικοπολιτικές θεωρίες της εποχής της. Έγραψε μυθιστορήματα και δοκίμια, αλλά περισσότερο διάσημη είναι για το έργο της Το δεύτερο φύλο (1949), ένα κομβικό, αν όχι και «ιδρυτικό» κείμενο για την εξέλιξη του φεμινισμού. Σημαντικά είναι και τα απομνημονεύματά της, όπου σκιαγραφείται μια ολόκληρη εποχή καθώς και η Γαλλία της μεταπολεμικής περιόδου. Τιμημένη με το Βραβείο Γκονκούρ το 1954, το Βραβείο Ιερουσαλήμ το 1975, και το Κρατικό Βραβείο της Αυστρίας για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία το 1978, η Ντε Μποβουάρ συνδέθηκε με την ηγετική φυσιογνωμία του γαλλικού υπαρξισμού, τον συγγραφέα, φιλόσοφο και πολιτικό ακτιβιστή Ζαν-Πολ Σαρτρ – μια σχέση ζωής, αλλά και «ανοιχτή» και από τις δύο πλευρές. Το μυθιστόρημά της Οι αχώριστες, ένα από τα πρώτα της και πλέον αυτοβιογραφικά έργα, γράφτηκε το 1954 αλλά παρέμεινε αδημοσίευτο. Πρωτοκυκλοφόρησε μόλις το 2020.
BookSitting 