Νησιά
για τη Μαργαρίτα
Το να τα ονομάσουμε απλά είναι η πρόζα
του ημερολογίου, να σε κάνω όνομα
γι΄αναγνώστες που σαν ταξιδιώτες επαινούν
τα κρεβάτια τους και τις παραλίες το ίδιο∙
αλλά τα νησιά μπορούν μόνο να υπάρχουν
αν σ΄αυτά αγαπήσαμε. Ψάχνω,
όπως το κλίμα ψάχνει το ύφος του, να γράψω
στίχους κριτσανιστούς σαν την άμμο, καθαρούς σαν φως
του ήλιου,
κρύους σαν το κουλουριασμένο κύμα, κοινότοπους
σαν ένα ποτηράκι νερό νησιού∙
κι όμως σαν κάποιος που κρατά ημερολόγιο, για πάντα
κρατάω τη γεύση των αλατο-ίσκιωτων δωματίων τους
(το σώμα σου ανακατεύει της ρυτιδιασμένης θάλασσας
τα τσαλακωμένα σεντόνια), που οι καθρέφτες τους χάνουν
την αγκαλιασμένη, κοιμισμένη μας εικόνα,
σαν τα λόγια που ο έρωτας είχε ελπίσει να χαράξει
και τα έσβησαν του κύματος σελίδες.
Έτσι, σαν κάποιος που κρατάει ημερολόγιο στην άμμο
σημειώνω τη γαλήνη που μ΄αυτή ευλόγησες
ορισμένα νησιά, κατεβαίνοντας
μια στενή σκάλα ν΄ανάψεις λάμπες
ενάντια στο νυχτερινό ήχο των κυμάτων, προστατεύοντας
την τρεμουλιαστή φλόγα μ΄ένα χέρι,
ή απλά καθαρίζοντας ψάρια για το δείπνο,
κρεμμύδια, λαβράκι, ψωμί, κοκκινόψαρα ∙
και κάθε φιλί είχε την τραχιά γεύση της θάλασσας
όπως με το φεγγαρόφωτο σε ανάγκασαν
βαθιά να μελετήσεις του κύματος την ανυποχώρητη
υπομονή αν και τόσο μάταιη φαίνεται αυτή.
(Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και Στέφανος Παπαδόπουλος)
(Από τη δίγλωσση έκδοση «Ντέρεκ Ουόλκοτ: Ποιήματα», μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και Στέφανος Παπαδόπουλος, εκδόσεις Καστανιώτη 2006)
Islands
for Margaret
Merely to name them is the prose
Of diaries, to make you a name
For readers who like travellers praise
Their beds and beaches as the same;
But islands can only exist
If we have loved in them. I seek,
As climate seeks its style, to write
Verse crisp as sand, clear as sunlight,
Cold as the curled wave, ordinary
As a tumbler of island water;
Yet, like a diarist, thereafter
I savour their salt-haunted rooms
(Your boby stirring the creased sea
Of crumpled sheets), whose mirrors lose
Our huddled, sleeping images,
Like words which love had hoped to use
Erased with the surf΄s pages.
So, like a diarist in sand,
I mark the peace with which you graced
Particular islands, descending
A narrow stair to light the lamps
Against the night surf΄s noises, shielding
A leaping mantle with one hand,
Or simply scaling fish for super
Onions, jack-fish, bread, red snapper;
And on each kiss the harsh sea taste,
And how by moonlight you were made
To study most the surf΄s unyielding
Patience though it seems a waste.
O Derek Walcott (Ντέρεκ Ουόλκοτ) ήταν ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1992. Γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1930 στην πόλη Κάστρις, την πρωτεύουσα της Αγίας Λουκίας, νησιού των Δυτικών Ινδιών. Οι παππούδες του ήταν απόγονοι Αφρικανών σκλάβων και ο πατέρας του, ένας μποέμ ζωγράφος, πέθανε όταν ο Ντέρεκ και ο δίδυμος αδερφός του ήταν μόλις τριών ετών.
Φοίτησε στο κολέγιο της Αγίας Λουκίας και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο των Δυτικών Ινδιών στην Τζαμάικα. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών έκανε την πρώτη εμφάνισή του στα Γράμματα με τη συλλογή «25 Ποιήματα» («25 Poems») και σε ηλικία 20 ετών ανέβασε το πρώτο του θεατρικό έργο στη γενέτειρά του με ήρωα τον Ανρί Κριστόφ, τον πρώην δούλο που ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Αϊτής. Παράλληλα, δίδασκε σε σχολεία της Αγίας Λουκίας και της Γρενάδας και δημoσίευε άρθρα και κριτικές σε περιοδικά. Το 1957, με υποτροφία του ιδρύματος Ροκφέλερ, πραγματοποίησε θεατρικές σπουδές στη Νέα Υόρκη. Έκτοτε μοίραζε το χρόνο του μεταξύ Τρίνινταντ και Βοστώνης, όπου δίδασκε δημιουργική γραφή στο πανεπιστήμιο.
Το πιο γνωστό και φιλόδοξο έργο του, «Όμηρος» («Omeros»), κυκλοφόρησε το 1990. Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο ποίημα που αναφέρεται στα ομηρικά έπη της «Οδύσσειας» και της «Ιλιάδας», τοποθετημένα στην Καραϊβική του 20ού αιώνα. Πέθανε το 2017, σε ηλικία 87 ετών, στο κτήμα του στην Αγία Λουκία.
BookSitting 