Μια υπόσχεση ελπίδας που ξεθώριασε,
μια λαιμητόμος να κρέμεται
πάνω απ’ την αλήθεια που αργοσβήνει
στο μέλλοντα χρόνο,
στο άγνωστο που έρχεται.
Πόσα δάκρυα αρκούν
για να ξεπλύνουν
το φόβο και το άδικο
απ’ τις καρδιές των ξεχασμένων;
Σφιχταγκαλιάζοντας μια κούκλα πάνινη
αντικρίζοντας την απουσία των ανθρώπων,
φτάνουμε στα έσχατα όρια της ανθρωπιάς.
Μια καρδιά από πανί
που η ζωή της έλαχε
να ζητιανεύει την αγάπη.
Στο μέλλοντα χρόνο
το σκοτάδι έρχεται πιο γρήγορα
το φως, η ελπίδα άραγε θα’ρθει;
(Το ποίημα αυτό γράφτηκε για ένα προσφυγόπουλο που περπατούσε χαμένο σφίγγοντας στα χέρια του μια πάνινη κούκλα)
Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής το 1969. Έχει σπουδάσει Γεωπονία στο Α.Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης και Θέματα Βιολογικής Γεωργίας σε Κ.Ε.Κ., καθώς και Επεξεργασίας Εικόνας και Photoshop. Από το 2000 δουλεύει σε Δημόσια Υπηρεσία. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και ιστότοπους και έχουν διαβαστεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές και σε εικαστικά projects.
Φωτογραφία: AP: Andriy Dubchak
Δυστυχώς πολλές φορές θα πούμε πως φθάσαμε στα έσχατα όρια της ανθρωπιάς, όπως είπαμε και για τόσες άλλες στο παρελθόν! Σας ευχαριστούμε για το ευαίσθητο και συγκινητικό ποίημα σας!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο