Άκου, άκου του πολέμου τα τύμπανα
πώς χτυπάνε
σαν καρδιές ανθρώπινες σε αγωνία
άκου τις σειρήνες πώς ουρλιάζουν
σαν φωνές ανθρώπων
που θρηνούν τους μελλοντικούς νεκρούς
δες τον φόβο στα πρόσωπα των παιδιών
άλλη μια εκατόμβη ετοιμάζεται
για το δίκαιο, λένε, ή για την ελευθερία
για το συμφέρον, λέω,
για να μετράνε χρήματα οι βρώμικες παλάμες
για να γεμίζουν τσέπες άπληστες
απ’ το εμπόριο του θανάτου.
Κρίση λένε πια τον πόλεμο.
Σαν στρουθοκάμηλοι κρύβονται οι αλήθειες πίσω από τις λέξεις.
Και τα παιδιά ξεριζώνονται.
Και οι ψυχές χαρακώνονται.
Και οι άνθρωποι χωρίζονται.
Και η ζωή συρρικνώνεται.
Άκου, άκου τα τύμπανα, τις φωνές πώς πλησιάζουν.
Δεν είναι μακριά, μη γελιέσαι.
[24.02.2022]
(Πρώτη δημοσίευση στον «Χαρτοκόπτη» του ποιητή Γιώργου Χ. Θεοχάρη)
BookSitting 