Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου
Φωτογραφία: Μιχάλης Παππάς
Η Καλή Δοξιάδη γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε εκεί, και στην Κηφισιά. Σπούδασε λογοτεχνία και θέατρο στην Αμερική. Έχει ζήσει στο Brisbane της Αυστραλίας, στην Καλιφόρνια, στη Βοστώνη, στην Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη και στη Μαδρίτη. Έχει εργαστεί στον εκδοτικό, στον πολιτικό και στον δημοσιογραφικό τομέα. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην Κέρκυρα. Γράφει από παιδί αλλά εκτός από ένα μικρό βιβλίο ποιημάτων στα αγγλικά που εκδόθηκε στην Αμερική, δεν είχε εκδώσει άλλο βιβλίο μέχρι τώρα. Εδώ και πολλά χρόνια ασχολείται με ένα μυθιστόρημα με τον γενικό τίτλο Μια ιστορία μόνο. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης απομόνωσης ολοκλήρωσε το πρώτο του μέρος, Το σπίτι στα βράχια, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Συνεχίζει να γράφει το δεύτερο και τρίτο μέρος
Διαβάζοντας το βιβλίο σας μπαίνει κανείς άθελά του μέσα για μέσα στη ζωή την ηρώων σας. Πόση μαεστρία χρειάζεται να το πετύχει κανείς αυτό, πόση πείρα;
Αυτό που ξέρω είναι με πόση άνεση και ευκολία προχωράει το γράψιμο όταν πηγαίνει καλά. Όταν με προβληματίζει ένα κομμάτι και το πολεμάω, συνειδητοποιώ τη σημασία της πείρας και της τεχνικής. Τελικά εκπλήσσομαι, ξαναδιαβάζοντας, ότι στην ανάγνωση δεν φαίνεται η προσπάθεια, παρά μόνο το αποτέλεσμα.
Μοιάζει η ιστορία του Σπιτιού στα βράχια να είναι καταδική σας; Όμως πόσα κοινά στοιχεία έχει η πραγματική σας ζωή με αυτή της πρωταγωνίστριάς σας, της Ανθής Βελισσάρη;
Ελάχιστα γεγονότα απ’ τη ζωή της Ανθής συμπίπτουν με αυτά της δικής μου, καθώς και ελάχιστες συνθήκες. Σκέψεις, απόψεις και συναισθήματα συμπίπτουν, καθώς και λεπτομέρειες καθημερινής ζωής στην Αθήνα και την Κέρκυρα, και επαγγελματικής ζωής στον αγγλόφωνο κόσμο.
Το βιβλίο σας μας ταξιδεύει από την Κέρκυρα στην Πόλη και από τη Χίο στην Αλεξάνδρεια. Χρειαστήκατε πολλές ώρες για την έρευνά σας πάνω σε γεγονότα και καταστάσεις;
Περισσότερο διάβασμα παρά έρευνα. Δεν είμαι αρκετά μεθοδική και οργανωμένη για έρευνα. Αν ήμουν, θα ήθελα πολύ να γράψω βιογραφίες. Τα απομνημονεύματα, η αλληλογραφία και οι ταξιδιωτικές αφηγήσεις με γοητεύουν. Αυτά, καθώς και οι βιογραφίες, είναι εκτός από τη λογοτεχνία τα αγαπημένα μου αναγνώσματα. Βοηθάει ότι το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο οπότε και οι ιστορικές λεπτομέρειες μεταδίδονται με απλότητα.
Το μυθιστόρημά σας που διαβάζουμε τώρα είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Αναρωτιέμαι όμως: Πώς και δεν εκδώσατε την ταξιδιάρικη αυτή ιστορία σας νωρίτερα;
Τώρα μπαίνουμε στην ψυχανάλυση. Η μόνη μου απάντηση είναι «ήθελα μεν, αλλά δεν μου έβγαινε». Είχα επιχειρήσει παλιά στα αγγλικά, αλλά χωρίς επιτυχία. Κουβαλάω τους χαρακτήρες και τη γενική πλοκή μέσα μου πολλά χρόνια.
Είστε κόρη του Κωνσταντίνου Δοξιάδη, σπουδάσατε θέατρο και λογοτεχνία στην Αμερική, ζήσατε στην Αυστραλία, στη Βοστώνη, στη Νέα Υόρκη, στην Ουάσινγκτον, αλλά και στη Μαδρίτη. Μια διαδρομή μυθιστορηματική για εμάς. Εσείς πάλι πώς αισθάνεστε; Γεμάτη, χορτάτη ή έτοιμη για νέες περιπέτειες;
Χορτάτη όχι, και πάντα γεμάτη περιέργεια. Απλώς, ύστερα από πολλά χρόνια, και μερικώς χάρη στην πανδημία και σε συνθήκες της ζωής μου όπως η απώλεια του άντρα μου, έχω την ευκαιρία να κάνω μια ζωή ήρεμη, χωρίς μετακινήσεις, σ’ ένα όμορφο μέρος.
Έχοντας εργαστεί σε διαφορετικούς και απαιτητικούς χώρους -πολιτική, δημοσιογραφία- και κοιτάζοντας πίσω, σας λείπει η ενεργός δράση;
Καθόλου. Αντιθέτως με ξεκουράζει η καθημερινότητα χωρίς άγχος.
Σήμερα μένετε μόνιμα στην Κέρκυρα σε ένα σπίτι, φαντάζομαι σαν αυτό του μυθιστορήματός σας; Πώς είναι η καθημερινότητά σας, η μέρα σας;
Το σπίτι είναι σε ανάλογη τοποθεσία με πανοραμική θέα, αλλά αρχιτεκτονικά πολύ διαφορετικό. Περπατάω, κολυμπάω το καλοκαίρι, ασχολούμαι λίγο με τον κήπο και μαγειρεύω. Βλέπω λίγους εκλεκτούς φίλους. Αλλιώς, διαβάζω, γράφω και τα βράδια βλέπω καλές ταινίες ή σειρές.
Και βοηθάει λίγο η τεχνολογία στο να φέρνει αγαπημένα πρόσωπα πιο κοντά; Έχετε μπει σε αυτό το απίθανο τριπ που μαλακώνει την απομόνωση (και δη σε καιρούς παρανοϊκούς σαν αυτούς της πανδημίας);
Σίγουρα ναι. Επικοινωνώ πολύ συχνά με την κόρη μου και τον εγγονό μου, τα αδέλφια μου, την προγονή μου, και πολλούς φίλους σ’ όλον τον κόσμο (πολλούς μέσω κοινωνικού δικτύου που για τη δική μου ζωή έχει πολλά προτερήματα). Παρακολουθώ και σχολιάζω ενίοτε την επικαιρότητα μέσω ίντερνετ.
Κλείνοντας: Βρισκόμαστε μέσα για μέσα σε έναν παράξενο, αβέβαιο χειμώνα. Αισιοδοξείτε; Βλέπετε φως στο τούνελ;
Είμαι γενικά αισιόδοξος άνθρωπος, οπότε και τώρα βλέπω φως.
Θερμά ευχαριστώ.
Ευχαριστώ πολύ κι εγώ για τα καλά σας λόγια αναφορικά με το βιβλίο μου. Μου έδωσε μεγάλη χαρά η γραφή του και χαίρομαι ακόμα πιο πολύ όταν βλέπω να το χαίρονται και άλλοι.
BookSitting 