Πρώτα, το πρόσεξε ο πατέρας. «Τι είναι αυτές οι γραμμές στο μέτωπό σου;»
Έμοιαζαν με ρυτίδες. Γκρι χρώματος και απαλές, σχεδόν ανεπαίσθητες, διακρίνονταν με δυσκολία. Πλησίασα τον καθρέφτη. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια. Ναι. Ήταν εκεί.
Την επόμενη μέρα το πρωί φαίνονταν πιο έντονα και την επόμενη ακόμη περισσότερο. Δεν έδωσα σημασία. Δεν ένιωθα διαφορετικά. Γιατί να δώσω σημασία; Έβαλα μέικ απ και έφυγα για τη δουλειά. Στο δρόμο ο αέρας φυσούσε και έφερνε τα μαλλιά στο πρόσωπό μου. Μια μυρωδιά φρεσκοκομμένου χόρτου κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα την ώρα που περνούσα έξω από το άλσος.
Στο μεσημεριανό διάλειμμα, αγόρασα κουλούρι με τυρί κρέμα και κάστανα.
Σιγοσφύριζα καθ’ όλη τη διάρκεια της επιστροφής στο σπίτι.
Το βράδυ, αν και είχε τη συνηθισμένη ψύχρα του Δεκεμβρίου, ζεσταινόμουν και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άνοιξα μια χαραμάδα το παράθυρό μου και κοιμήθηκα γαλήνια.
Την επόμενη μέρα το πρωί, σκόρπιες πράσινες τρίχες έκαναν την εμφάνισή τους στα μαλλιά μου. Τα χτένισα προσεκτικά και τα έπιασα με ένα λαστιχάκι κόκκινου χρώματος, να ταιριάζει με το κασκόλ μου. Ο πατέρας έριξε μια ματιά στο κεφάλι μου και μετά μου χαμογέλασε. Δεν είπε κάτι, αλλά διέκρινα μια ανησυχία στο βλέμμα του. Η μητέρα με χάιδεψε και προσφέρθηκε να μου κλείσει ραντεβού με την κομμώτριά της. Της είπα να το κανονίσει για άλλη μέρα γιατί πνιγόμουν. Ο αδερφός μου με το που με είδε, έβγαλε ένα γελάκι αλλά σταμάτησε απότομα όταν τον αγριοκοίταξε η μητέρα. Η γιαγιά ρούφηξε το τσάι της και ο γάτος τρίφτηκε στα πόδια μου γουργουρίζοντας.
Στο δρόμο για τη δουλειά δεν αισθανόμουν κάτι διαφορετικό. Ο αέρας φυσούσε και έφερνε τη μυρωδιά από το γρασίδι του άλσους. Περπατούσα αργά και σιγοσφύριζα. Το μεσημέρι βγήκα για έναν περίπατο στο διάλειμμά μου γιατί ένιωθα ένα παράξενο πιάσιμο. Το βράδυ κοιμήθηκα με το παράθυρο ανοιχτό.
Τις επόμενες μέρες οι ρυτίδες στο πρόσωπό μου αυξήθηκαν και οι πράσινες τρίχες στα μαλλιά μου επίσης. Κάποιες φορές, τα πρωινά, έβρισκα τρυφερά πράσινα φύλλα στο μαξιλάρι μου. Ο πατέρας εξακολουθούσε να με παρατηρεί χωρίς να σχολιάζει, με ύφος στενάχωρο, η μητέρα επέμενε να μου κλείσει ραντεβού για περιποίηση στο κομμωτήριο και ο αδερφός μου χαχάνιζε. Ο γάτος αδιαφορούσε για όλα και τριβόταν ευτυχισμένος στα πόδια μου.
Λίγες μέρες μετά, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Μπορούσα να κινηθώ με δυσκολία και τα χέρια μου μάκρυναν με έναν περίεργο, ασυνήθιστο τρόπο. Τα φύλλα στα μαλλιά μου πύκνωσαν και θρόιζαν στο φύσημα του ανέμου. Δεν έτρωγα, έπινα μόνο νερό.
Σταμάτησα να πηγαίνω στη δουλειά και στεκόμουν την περισσότερη ώρα δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο. Ο πατέρας καθόταν δίπλα μου και διάβαζε την εφημερίδα, η μητέρα βάλθηκε να μου πλέκει ένα σκουφί, δώρο για τις γιορτές που έρχονταν και η γιαγιά ρουφούσε δυνατά το τσάι. Ο γάτος γουργούριζε ευτυχισμένος.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, η φωνή μου έκλεισε και δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου. Δε με πείραζε. Στεκόμουν δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο και σφύριζα από μέσα μου.
Την Παραμονή, την ώρα που κάθονταν όλοι δίπλα μου, ο πατέρας, η μητέρα, η γιαγιά και ο γάτος στα πόδια μου, μπήκε ο αδερφός μου κρατώντας ένα στολίδι. Πλησίασε με διστακτικά βήματα και το έβαλε πάνω μου. Η γιαγιά σταμάτησε να ρουφάει το τσάι της. Ο πατέρας σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του και ίσιωσε λίγο το στολίδι. «Τι όμορφη που είσαι!» αναφώνησε και σκούπισε ένα δάκρυ πριν προλάβει να κυλήσει.
Ο γάτος τεντώθηκε και στη συνέχεια κουλουριάστηκε και πάλι.
Η μητέρα σηκώθηκε κι αυτή. «Ας είναι!» αναστέναξε και πήγε να φέρει τα φωτάκια.
Η Μιρέλλα Μπούτζα γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως δικηγόρος. Παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής για Παιδικό Bιβλίο και Διήγημα-Μυθιστόρημα. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς και περιλαμβάνονται σε συλλογικούς τόμους.
BookSitting 