Ο θόρυβος από την ηλεκτρική σκούπα της κυρα- Μαρίκας που μόλις έπιανε δουλειά, την έκανε να σηκώσει τα μάτια της από την οθόνη του υπολογιστή και να κοιτάξει γύρω της. Διαπίστωσε πως πάλι είχε μείνει τελευταία στον όροφό της κι ας είχε νυχτώσει για τα καλά. Η αναφορά ωστόσο έπρεπε το πρωί να παραδοθεί στον οικονομικό διευθυντή της εταιρείας. Δεν είχε περιθώριο άλλης καθυστέρησης. Κάθε μέρα ένιωθε τον χρόνο στη δουλειά να τρέχει κι εκείνη να λαχανιάζει ξοπίσω του στην προσπάθειά της ν΄ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας της θέσης. Είχε χαρεί με την προαγωγή της, γιατί ήξερε πως την άξιζε. Έβλεπε όμως πως κάθε μέρα η δουλειά έκλεβε ώρες απ΄ τη ζωή της απαιτώντας αχόρταγα όλο και περισσότερες.
Η ματιά της έπεσε στο πορτοκαλί postit που ήταν κολλημένο στο πλαίσιο της οθόνης του υπολογιστή: «Mην ξεχάσω να πάρω τηλέφωνο τη μαμά!». Κι όμως το ΄χε πάλι ξεχάσει! Η μέρα της άρχιζε και τελείωνε με λίστες από υποχρεώσεις που συνεχώς αυξάνονταν, ψώνια, λογαριασμούς, κοινωνικά. Kάθε πρωί έγραφε σε μικρά και μεγάλα postit χρωματίζοντας τη μνήμη της: «Μην ξεχάσω το ραντεβού στον οδοντίατρο, μην ξεχάσω να πληρώσω το ρεύμα, μην ξεχάσω να αγοράσω δώρο του Θωμά, μην ξεχάσω…», η λίστα μακριά και τα postit καθημερινά διαγκωνίζονταν για μια κενή θέση στο λευκό της γραφείο. Ανάλογα με τη σημασία της υποχρέωσης διάλεγε μέγεθος και χρώμα. Κίτρινο για τις πληρωμές, γαλάζιο για τα ψώνια, ροζ για τα ραντεβού, πορτοκαλί για τα προσωπικά. Άφηνε το πράσινο για όσα την ευχαριστούσαν να κάνει. Είχε καιρό ωστόσο να το χρησιμοποιήσει.
Το βλέμμα της πριν επιστρέψει ξανά στην οθόνη έκανε μια στάση πάνω στο τζάμι του παραθύρου. Ο αντικατοπτρισμός απ΄ τ΄ αναμμένα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου της εταιρείας, της θύμισαν πως δεν είχε προλάβει ακόμη να στολίσει το σπίτι της. Ἀλλες χρονιές, παραμονές Χριστουγέννων, τα κεράσματα και η ανταλλαγή δώρων και ευχών μεταξύ των συναδέλφων έκαναν την ατμόσφαιρα γιορτινή στη δουλειά. Όλα αυτά όμως πριν την πανδημία. Σε λίγες μέρες, σκέφτηκε, το 2021 θα έφευγε με κρυμμένα διστακτικά χαμόγελα πίσω απ΄ τις μάσκες.
Πληκτρολόγησε την τελευταία αράδα της αναφοράς. Έριξε μια τελευταία ματιά στις πολύχρωμες υπενθυμίσεις της, διάλεξε αποφασιστικά ένα μεγάλο πράσινο postit, και έγραψε με κεφαλαία: «ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!»
Η Βάνια Σύρμου είναι φιλόλογος, μεταφράστρια και διηγηματογράφος.
BookSitting 