Η κυρία Άννα Ταπεινού ήταν δασκάλα μας στη Χρυσή Ακτή. Στην Αισχύλου 11. Εκεί έμενε μαζί με τον άντρα της και τα παιδιά της, στο ισόγειο. Στο ίδιο κτίριο έμενε αρχικά και η αξέχαστη καθηγήτριά μας των γαλλικών, η πασίγνωστη κυρία Ρεβέκκα Κουκκίδου. Μετά μετακόμισε σε μια πολυκατοικία στην Ευαγόρου, πάνω από την Τράπεζα Κύπρου. Στο διαμέρισμα της Ευαγόρου είναι που κάναμε ιδιαίτερα γαλλικά. Aux sombres héros de l’ amer… Σύμφωνα με την αγαπητή κυρία Στυλιανού, εκεί έμεναν και δύο οικογένειες στρατιωτικών. Και ποιος δεν θυμάται την κυρία Ρεβέκκα, με τη φαρδιά τη φούστα της ν’ ανεμίζει στο ποδήλατό της, στον δρόμο για το Ελληνικό Γυμνάσιο! Τ’ ανυποψίαστα αγόρια της γειτονιάς μας την πειράζανε -άγουρα, γι’ αυτό και ανυποψίαστα. Ήταν και πολύ αυστηρή. Δεν σήκωνε πολλά-πολλά. Θυμάμαι μια φορά που μας μιλούσε για τη γέννηση του Χριστού -ίσως πλησίαζαν Χριστούγεννα, ίσως και να ήταν, πράγματι, Χριστούγεννα χωρίς περιοριστικά μέτρα- που με ρώτησε τι έγινε όταν πήγαν οι τρεις μάγοι στη φάτνη. «Η Παναγία τούς καλωσόρισε και τους πρόσφερε τσάι!» της είπα, για να κάνω το κομμάτι μου, και μ’ έβαλε τιμωρία στη γωνία. Μια άλλη φορά, τιμωρία έφαγε όλη η τάξη, γιατί γράψαμε στον πίνακα, προτού μπει «σαν θα πεθάνω, βάλτε με σ’ ένα νεκροταφείο και δίπλα το ποδήλατο να σηκωθώ να φύγω!».
Η Φικού, έτσι τη φωνάζαμε. Απ’ το Βαρώσι έφυγε σε ρόδα ποδηλάτου.
Η Δήμητρα Δημητρίου είναι Δρ Συγκριτικής Φιλολογίας (Πανεπιστήμιο Paris-Sorbonne – Paris IV) και μέλος στο Συνεργαζόμενο Εκπαιδευτικό Προσωπικό του Πανεπιστημίου Λευκωσίας.
Φωτογραφία: Susanne Jutzeler
BookSitting 