Τέλη Μαΐου
Τα κόκκινα φύλλα θροΐζουν,
σαν έφυγε το καλοκαίρι προ πολλού,
τα μάτια μας λαμπιρίζουν,
εντός μας, το άνθισμα του Μαγιού.
Δε μπορούμε την αγάπη να κρύψουμε,
παρά είμαστε ο ένας για τον άλλον καλοί,
τα χείλη μας φλογίζουμε,
το αίμα μας στους κροτάφους ηχεί.
Αρθρώνουμε λόγια ντροπαλά,
κοιτώντας ο ένας τον άλλο αντικριστά,
συνεσταλμένους, σαν την πρώτη αγάπη,
πώς μας κάνει το τέλος του Μάη.
Τι διστάζεις, τι δειλιάζεις,
ποιος ξέρει, σύντομα θα πέσει το χιόνι,
μα τα φιλιά που δε δοθήκαν ακόμη,
αυτά είναι ο πιο πικρός καημός.
(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)
Der späte Mai
Die roten Blätter rauschen,
Der Sommer ist lange vorbei,
Es leuchten unsere Augen,
Es blüht in uns der Mai.
Wir können die Liebe nicht bergen,
Wir sind uns viel zu gut,
Es brennen unsere Lippen,
In den Schläfen klopft unser Blut.
Wir reden schüchterne Worte,
Wir sehn aneinander vorbei,
Scheu wie die erste Liebe
Macht uns der späte Mai.
Was zögerst du, was zagst du,
Wer weiß, bald fällt der Schnee,
Die ungeküssten Küsse,
Das ist das bitterste Weh.
Λίγα λόγια για τον ποιητή
Ο Hermann Löns (Χέρμανν Λενς) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς δημοσιογράφους και ποιητές του 19ου αιώνος. Γεννήθηκε στο Kulm της τότε Δυτικής Πρωσίας (νυν πόλη Chelmno της Πολωνίας) και μεγάλωσε μέσα σε αστική οικογένεια εκπαιδευτικών. Ακολούθησε σπουδές φυσικών επιστημών στη Θεολογική και Φιλοσοφική Ακαδημία του Münster της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, δείχνοντας ωστόσο νωρίς την ιδιαίτερη κλίση του στη ζωολογία, την περιβαλλοντική μελέτη, αλλά και τη λογοτεχνία. Σε ηλικία 25 ετών εγκαταλείπει τις πανεπιστημιακές σπουδές ακολουθώντας πιστά το πάθος του για τη δημοσιογραφία. Εργάστηκε ως συντάκτης σε αρκετές εφημερίδες ανά τη Γερμανία, αλλάζοντας τακτικά θέσεις κυρίως λόγω της χρονίας εξάρτησης του από το αλκοόλ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στην εφημερίδα «Hannoversches Tagblatt» καλλιεργεί μέσω των γραπτών του τη φήμη του σπανίου φυσιοδίφη και δεινού γεωγράφου κυρίως της Nότιας Σαξονίας.
Το προσωνύμιο «ο ποιητής των άγονων και ξηρών τοπίων» τον ακολούθησε σε όλη τη συγγραφική του πορεία. Το ποιητικό του έργο χαρακτηρίζεται από τη βαθιά αγάπη για τη φύση και την πατρίδα, ενώ κινείται από τις παρυφές της ρεαλιστικής αμεσότητας, έως τους χρωματισμούς και την πρωτόγνωρη ένταση της ρομαντικής, λυρικής έκφρασης. Πολλά από τα ποιήματά του είναι ακόμη και σήμερα ευρέως γνωστά στη Γερμανία ως παραδοσιακά τραγούδια.
Λίγα λόγια για τον μεταφραστή
Ο Αντώνης Κερασνούδης ξεκίνησε να αποκρυπτογραφεί τα μυστικά της Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Ruhr, του Bochum της Γερμανίας, όπου και διατηρεί έως σήμερα τη θέση του Επίκουρου Καθηγητή. Ζει στις Σέρρες, ιχνηλατεί την ποίηση όχι στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αλλά μέσα από την ιατρική παρατήρηση των ανθρωπίνων ψυχών. Διδάσκεται καθημερινά από τις ιστορίες ζωής, αλλά και τη γλώσσα των σωμάτων που νοσούν.
Η ποίηση αρχίζει και τελειώνει για τον ίδιο με τις λέξεις της, δεν επιτρέπει ούτε ένα βήμα παραπέρα. Προτιμά να την αφουγκράζεται καθώς διαλέγεται με τον εαυτό της, ανάμεσα στη μυστική συνεννόηση των λέξεών της, παρά να τη βιώνει δια των τελεολογικών χειλιών ενός τρίτου προσώπου. Το δικό του ρομαντικό αίσθημα για τον κόσμο μοιάζει με το αίσθημα του αρρώστου για την υγεία…
BookSitting 