Δημήτρης Παπακωνσταντίνου | Μάσκες

(Ι)

Τι κρίμα να πετάξουμε τα σύνεργα
και τα λαμπρά κοστούμια στα σκουπίδια.
Ήτανε -λέει- περιττά αφού το τσίρκο μας
είχε σχολάσει από καιρό κι είχε ρημάξει
κι ήταν άδεια η πλατεία στο σκοτάδι της
ήταν σχισμένα τα καθίσματα κι οι ήχοι
σαν σκουριασμένοι από καιρό, τόσο παράταιροι
τόσο αχρείαστοι, που σώπασαν για πάντα.

Τι κρίμα να χαθεί του κλόουν η στολή
και τα χοντρά αστεία του παπούτσια.
Θα ταίριαζαν ωραία στην παρέλαση
στο δρόμο μας για τη δουλειά και το γραφείο.
Στη γειτονιά πρωί θα έκαναν εντύπωση
τα κάτασπρά μας πρόσωπα, το δάκρυ
ζωγραφισμένο χαμηλά στο δεξί μάγουλο
κι η κατακόκκινη καρδιά στ’ αριστερό μας.

Τώρα με τι να κρύψουμε τ’ ανέραστα
βαλσαμωμένα πρόσωπά μας που παγώνουν;

Με τι τα χείλη τα ωχρά με τι τα μάτια μας
που διάπλατα ανοίγουν μα δε βλέπουν;

(ΙΙ)

Ήταν ωραία χθες το βράδυ στη γιορτή
αφηνιασμένη μουσική χοροί και γέλια
χρυσόσκονη στους δρόμους στα κεφάλια μας
παραμυθένιες κι οι στολές μας μες στα φώτα.

Τι κρίμα που τελείωσε και πρέπει πια
τις σερπαντίνες να σωριάσουμε σκουπίδια
να καθαρίσουμε ξοπίσω ό,τι απόμεινε
ό,τι την τάξη μάς χαλά και πώς να βρούμε
τ’ αληθινά μας πρόσωπα στα αζήτητα
ποιο να ταιριάζει και σε ποιον μην μπερδευτούμε.

Ήταν τόσο ωραία χθες το βράδυ στη γιορτή
όμως βουβοί ψυχροί τριγύρω απόμειναν
οι χορευτές δίχως τους ήχους που τους ζέσταιναν.

Λείπουν οι μάσκες που γελούσαν χωρίς λόγο.

(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου «Δρόμοι στη σκόνη», εκδόσεις Κουκκίδα, 2021)

---

Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στη Λάρισα, όμως μένει μόνιμα στην Κοζάνη, όπου εργάζεται ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Γράφει ποίηση, πεζογραφία και κριτικές πάνω σε έργα άλλων δημιουργών. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Έργα του έχουν αποσπάσει βραβεία σε πανελλήνιους διαγωνισμούς.

Φωτογραφία: Francesco Ungaro