Έστεκες εκεί πάντα ωραία και γαλάζια,
απέραντη και σταθερή κάθε πρωί.
Άπλωνα το χέρι μου να σ’ ανταμώσω
κι ένιωθα την αρμύρα σου στο στόμα μου!
Και πάλι εκεί με περίμενες κάθε απόγευμα
τυλιγμένη αγέρωχα στα πορφυρά και στα μετάξια!
Μια αιωνιότητα πέρασε από μπροστά μου.
Πού πήγαν οι πρωινές δροσούλες
και τ’ αστέρια της αυγουστιάτικης νύχτας;
Μόνο ένα έρμο φεγγάρι έμεινε να κάνει κύκλους
σ’ Ανατολή και Δύση ακούραστο
ερωτικό κι απογοητευμένο ταυτόχρονα!
Κι έγινε το πέλαγος λιμνούλα.
Βάλτωσαν και πάλι οι σκέψεις μου!
Σκόρπια βότσαλα ανάκατα με κοχύλια αλατισμένα,
ενθύμιο κοντά στα τροπικά βρυόφυτα!
Η Μαίρη Φλώρου είναι φιλόλογος.
Φωτογραφία: Paolo Chiabrando
BookSitting 