Τα πόδια σου είχαν πληγωθεί από τα βότσαλα·
έτρεχες πάνω στην καυτή μεσημεριάτικη άμμο
να προλάβεις να βουτήξεις στην θάλασσα.
Έσκυψες και πήρες τα βότσαλα,
ήταν γυάλινα και είχαν το χρώμα τ’ ουρανού·
τα κράτησες σφιχτά στα χέρια σου, για να μην πέσουν
και μου τα ΄δειχνες από μακριά, πάντα από μακριά.
Έγιναν λόγια ανομολόγητα που πόναγαν
και συ μεγάλωνες και τα κράταγες,
κι ας ήταν βαριά για τα μικρά σου χέρια.
Ύστερα, τα ΄κρυψες βαθιά στην άμμο
και ποτέ δεν φανέρωσες το μυστικό,
μα αυτά ήταν εκεί και σε πλήγωναν
και ήσουνα μόνη σου
και σιγοτραγουδούσες.
Όμως, τον άκουγα τον ήχο της σιωπής σου
γιατί ήταν απελπισμένος.
Αυτό μου έλειπε πάντα,
το τραγούδι σου
που δεν ήθελες να το ακούσω
και έφυγες πονώντας…
(Από την ποιητική συλλογή της Ελένης Α. Σακκά «Άφθαρτη ετικέτα», εκδόσεις «Το Σκαθάρι», 2021)
Φωτογραφία: Ihsan Aditya
BookSitting 