Η φωνή της
ακουγόταν από μακριά
σαν τη βροχή του φθινοπώρου
και σαν τον ήχο των καλοκαιρινών κυμάτων
Ήταν κάποιες στιγμές
που την περίμενα
με μιαν ανερμήνευτη αγωνία
όπως περιμένει κανείς
το τραίνο για να ταξιδέψει.
Κι έφτανε
την ώρα που άρχιζε να
βραδιάζει στην καρδιά μου
κι ολούθε έπεφτε η ερημιά
και το σκοτάδι.
Την άφηνα τότε
να μ’ αγγίξει
όπως το χέρι ενός παιδιού
αγγίζει τα λουλούδια
κι ύστερα συνομιλούσα μαζί της
ώσπου νύχτωνε πολύ
και μ΄έπαιρνε ο ύπνος
και ηρεμούσα βαθιά…
(Από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Νικολόπουλου «Ρωγμές» (1981)
BookSitting 