Πιο δυνατός, πιο ξάστερος, πιο καθάριος ̇
Θα είμαι αυτός που υπήρξα.
Ας έρθει η γλυκιά εισβολή της λησμοσύνης.
Να κοιμηθώ θέλω.
Να ξεχάσω ποιος είμαι! Να γίνω ήσυχο δέντρο,
κλώνοι που σκορπίζουν σιωπή,
κορμός καλόγνωμος!
Το μεγάλο σκοτάδι, μητρικό κιόλας,
βαθαίνει αγάλι αγάλι,
Σκεπάζει το σώμα τούτο που απαρνιέται
-για μιαν ανάπαυλα- την ψυχή του.
Βγαίνω κιόλας από τον απέραντο κόσμο
και τη μάταιη ταραχή του.
Στο τέρμα της έναστρης ανάπαυσης,
θα είμαι αυτός που ανατέλλει.
Αφήνοντας τον εαυτό μου στη συνένοχη βάρκα,
θα φτάσω μέσα από κύματα και πάχνες,
στην αυγή.
Δε θέλω να ονειρευτώ ανώφελα φαντάσματα,
δε θέλω σπηλιές.
Ο μεγάλος ασέληνος χώρος
ας με απομονώσει και ας με προστατέψει.
Ας χαρώ την πλέρια αρμονία,
χάρη στην άγνοια,
του ράθυμου πλάσματος που διαπλέει
το τίποτά του.
Νύχτα με το σκοτάδι της, μοναξιά με την ειρήνη της,
όλα ευνοούν
την απόλαυση της εκμηδένισης
που ζυγώνει.
Εκμηδένιση! Παράδεισε όλο ψιθύρους!
Να κοιμηθώ, να κοιμηθώ, και μόνο να υπάρχω
σιγανά σιγανά.
Σκοτείνιασέ με και σβήσε με,
Άγιε Ύπνε,
ενώ με φυλάγει και με ξενυχτά
με την παντοδυναμία του
το στερέωμα.
Με την πιο σκοτεινή της βαρύτητα,
η γης ας με κρατάει,
και το είναι μου ας βυθίζεται στο είναι μου:
να κοιμηθώ, να κοιμηθώ.
(Από την Ανθολογία της Μαρίας Λαϊνά «Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα, μετάφραση: Π.Β., εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)
BookSitting 