Άκου, άκου τα σήμαντρα* στις γειτονιές
πώς ηχούν
ανάσταση κι άνοιξη θυμίζουν,
σπαρμένη γη με πράσινο χορτάρι,
λιτό αντίδωρο σε ανόρεχτη θυσία.
Άκου τα γέλια των παιδιών
πώς θυμώνουν τη νεκρική σιγή
που απλώθηκε στην πόλη.
Δεκάρα δεν δίνουν για το θανατικό·
ένα παιχνίδι είναι γι΄αυτά η ζωή
και δυο λόγια με φίλους.
Άκου, άκου τις λέξεις της σιωπής μου
πώς δυνατά αντιλαλούν
φωνές του φόβου, απειλές,
θανάσιμες ελπίδες.
Μόνο η δέηση έμεινε άφθαρτη
σε μια Παναγιά σοβαρή και λυπημένη**
κρυφής βοήθειας σπόρο
για να σπείρει
προσμένοντας να ανθίσει.
*στίχος από την Εαρινή συμφωνία του Γιάννη Ρίτσου
** στίχος από το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη Δέησις
Φωτογραφία: Tucker Good
BookSitting 