Σπύρος Κιοσσές | Ιούδας

Ξέρεις πολύ καλά το τέλος της ιστορίας, τι θα γίνει, πώς θα γίνει, γιατί θα γίνει, αλλά από μικρό παιδί το είχες αυτό, ήλπιζες ότι κάτι θα συνέβαινε και θα μεταβαλλόταν η πλοκή, ο Ιούδας την τελευταία στιγμή θα ένιωθε τύψεις –πώς αλλιώς;– θα πρυτάνευε η λογική, θα νικούσε το φιλότιμο, ή έστω η ντροπή, ακούγοντας τα λόγια του Δασκάλου, θα συνειδητοποιούσε, τέλος πάντων, το λάθος του, μια μικρή επανάσταση θα συντελούνταν εντός του, και θα πήγαινε στους Γραμματείς και στους Φαρισαίους να τους πει, χάρισμά σας τ’ αργύρια, όσα έμαθα κοντά Του, όσα είδα, όσα άκουσα, όσα ένιωσα, ανεκτίμητα είναι, δεν αγοράζονται ούτε μ’ όλα τ’ αργύρια του κόσμου, κάτι τέτοιο θα τους έλεγε, κι εκείνοι θα τον κοιτούσαν ειρωνικά, «σύ όψει» θα του έλεγαν, κι αυτός θ’ αναχωρούσε με το κεφάλι ψηλά. Κάπως έτσι ξαναέγραφα την ιστορία στο μυαλό μου τότε –μ’ άλλους δεν τη μοιραζόμουν, ποιος ξέρει τι μαλώματα με περιμένανε. Ωστόσο, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ακόμη και σ’ αυτή την εκδοχή ο Ιούδας δεν θα ησύχαζε· κάτι θα τον έτρωγε ήδη στο μονοπάτι της επιστροφής. Θα κοντοστε-κόταν μια στιγμή, θ’ ακουμπούσε την πλάτη του στον κορμό μιας συκιάς και θ’ αναρωτιόταν μήπως τελικά δεν ήταν παρά ο εγωισμός που οδήγησε σ’ αυτή του τη μεταστροφή, στην άρνηση του ρόλου που όφειλε να παίξει, μπλεγμένα καθώς μέσα του ήταν μια ζωή το θέλω και το πρέπει. Κι ίσως τότε μετάνιωνε που τόσο αστόχαστα και παρορμητικά είχε πράξει, γύριζε πίσω και χωρίς να τον νοιάζει τι εντύπωση θα προκαλούσαν στους αρχιερείς και στους πρεσβύτερους τα αλλοπρόσαλλα φερσίματά του, ζητούσε να ξανατεθεί σε ισχύ η συμφωνία, αν βέβαια εκείνοι ενδιαφέρονταν ακόμη.

Ο Σπύρος Κιοσσές είναι διδάκτορας Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας). Εργάζεται ως Ε.ΔΙ.Π. Νεοελληνικής Λογοτεχνίας – Δημιουργικής γραφής στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Δ.Π.Θ.