Το σκοτάδι μάς έβαζε τιμωρία
κι εμείς αποστηθίζαμε το φως
Από νωρίς ξεκίνησε η αρπαγή μας
κι εμείς εντρυφούσαμε στην ανυπακοή
Η ακοή μας
βασανιζόταν από πολλά
συναυλίες βατράχων
σε υπέρλαμπρους βάλτους
πολλά τα ντεσιμπέλ
κι ο μαέστρος με το δάχτυλο προτεταμένο
να δείχνει πάντα μέλλον
Μας έλειπαν τα πάντα
αλλά είχαμε την πιο σπουδαία λέξη
τη λέξη κοίτα
Σκοτεινιάζαμε στα χώματα των παιδικών μας χρόνων
τα μικρά μας χέρια έφτιαχναν εκμαγεία
για τα δάκρυα του μέλλοντος
να ‘χει κάθε αδικημένος ίδιο μερτικό στον πόνο
Ξέραμε να δείχνουμε αφοσίωση
όταν χτίζαμε πύργους στην άμμο
λες και το ξέραμε
τι σοβαρή δουλειά είναι να σηκώνεις μπαϊράκι στη χαλασιά
Το ξέραμε πως η μόνη αληθινή ζωή
είναι αυτή που δε θα ζούσαμε
μα δε μας συνέφερε και να το πούμε
έλα τώρα…
μεταξύ ονειροπόλων αθωότητα
μεταξύ γης και σύννεφου
λίγα εκατοστά πτήσης
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου είναι εκπαιδευτικός, εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.
BookSitting 
Όμορφα φορτωμένο με ποικίλες αναμνήσεις παιδικών χρόνων το ποίημα σας!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!