Κενό το αγγείο από λουλούδια,
χωρίς νερό, ούτε μια στάλα
να ξεδιψάσει η πήλινη ψυχή του.
Άλατα σκέπασαν τον πάτο
κι απέξω οι μελανόμορφες παραστάσεις
ξεθώριασαν τον έρωτα.
Ενίοτε θνήσκει ο Ηρακλής για μιαν Ιόλη,
φορώντας το ένδυμα της ζήλιας
που πότισε φαρμακωμένο αίμα.
Ας βούτηξε στη Στύγα των ματιών της,
στο μαύρο βάθος κι αν βαφτίστηκε,
ένα τρωτό σημείο πάντοτε υπάρχει.
Από εκεί το κράταγε του Νέσσου ο ζωγράφος,
χαράζοντας στην κοιλιά του τις φτερωτές γοργόνες
με την αποκεφαλισμένη Μέδουσα,
που δίπλωσαν τα φτερά της.
Ένα ασύλληπτο αντικείμενο μέγιστου πόθου,
τον θάνατο, έμμεσα, πάντα θα επιφέρει.
Ο Πασχάλης Κατσίκας (Reutlingen της Γερμανίας, 1971), ζει στην Κομοτηνή από το 1977. Εργάζεται ως βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και στην εφημερίδα Παρατηρητής της Θράκης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Τεταρτημόρια (εκδ. Παρατηρητής της Θράκης, 2019), Ρετάλια (εκδ. Γράφημα, 2020), Το κοιμώμενο τσίρκο (Εξιτήριον, freee-book, 2021).
BookSitting 