Άκου
Είναι η αγνή σου σιωπή που υποφέρει
Μικρό παιδί, κάθε φορά όλα έρχονταν νύχτα
Ήταν σκιές στον τοίχο όταν έκλεινε το φως
Ήταν το αδιέξοδο πως αν δεν κλείσεις τα μάτια σου θα αργήσει να ξημερώσει
Πως χέρι βουβό και βίαιο θα χωθεί κάτω από τα σεντόνια
Θα σε πονέσει πολύ και με καρφιά θα σβήσει τη φωνή σου
Χέρι επικίνδυνου δράκου;
Χέρι ζοφερού λύκου;
Χέρι δυνατό που σ’ έπνιγε όταν διάβαζες τα παραμύθια
Και σου λέγε «μην φοβάσαι,
έτσι πρέπει να γίνει…»
Εσύ φταις.
Ας μη διάλεγες το παραμύθι…
Καλύτερα να πέθαινες
Αν, είχες τα κότσια
Ούτε αυτό δεν αξίζεις
Και πια δεν μπορείς να κοιμηθείς χωρίς τα χάπια σου
Όμως τώρα που ακούς τα ουρλιαχτά μέσα από το διπλανό τοίχο
και οι σκοτεινές σκιές κυλούν στο απέναντι παράθυρο
Τώρα που τα ημιλυπόθυμα αναφιλητά δεν είναι τα δικά σου
Τώρα που ο λύκος ψωνίζει από σούπερ μάρκετ της γωνίας
και στέκεσαι πίσω του στη σειρά του ταμείου
χωρίς να τον κοιτάς, χωρίς ν’ αναπνέεις
Ήρθε η ώρα. Μίλα
Σώσε το παιδί σου
Και βγάλε του απ’ το λαρύγγι τα καρφιά σου
Η Αφροδίτη Μιχαηλίδου είναι φωτογράφος και μέλος της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης.
Φωτογραφία: Αφροδίτη Μιχαηλίδου
BookSitting 