Το Βενζινάδικο
Ποτέ δεν περίμενα
πως θα έμενα πίσω μόνη,
σε αυτό το σκοτεινό βενζινάδικο.
Τότε είχα τρομοκρατηθεί.
Βλέπεις, ήρθα σε σύγκρουση με εμένα.
Εσύ χαστούκισες τον αέρα,
έφτυσες από το παράθυρο
του αυτοκινήτου σου
και τους καθρέφτες πέταξες
στην μαύρη άσφαλτο.
Τόσο πετρέλαιο που χύθηκε,
έγινε ένα με τα δάκρυά μου.
Ποτάμι μαύρο με κόκκινα ρυάκια.
Μέσα στην κρύα νύχτα,
η μόνη συντροφιά που είχα,
ήταν κάτι πεινασμένες αλεπούδες
κι εκείνο το λουλούδι
πεταμένο, δίπλα στο πρόσωπό μου.
Ούτε δύναμη, ούτε οργή,
ούτε πίστη υπήρξε.
Ένα τίποτα όλα σε λίγα λεπτά.
Βιώνοντας το τίποτα,
ήρθα αντιμέτωπη με το χάος.
Με την απεραντοσύνη του νου.
Κρύο.
Το σώμα ένιωθε,
το σώμα ήταν ο κύριος μάρτυρας.
Ψηλά δυτικά στον ουρανό,
φωτιές έπεφταν κατακόρυφα,
αλλά ποτέ δεν έφταναν
στο γεμάτο από πετρέλαιο κορμί μου.
Θεέ μου *μονολόγησα τραυλά.
Τι κρύο.
Ένα κενό ήταν άραγε
που θα κατέληγε σε υπότιτλους
ή μήπως περισσότερα;
Πόσα να άντεχε η καρδιά μπροστά
στην τσαλακωμένη ψυχή μου πια;
Σύρθηκα.
Όχι για βοήθεια.
Σύρθηκα χωρίς γιατί.
Πάλη με εμένα
σε ένα βενζινάδικο,
που κανείς δεν ερχόταν.
Μοναξιά και φόβος
κυριαρχούσαν.
Δεδομένες ανησυχίες
και τα επίπεδα φαινομενικώς
στενόκαρδα, ανύπαρκτα.
Ίσως του νου εφιάλτες
φαντάσματα.
Τώρα που με ψάχνεις,
δεν είμαι εγώ.
Είμαι κάποια άλλη.
Είμαι μέσα
στο κοπάδι των αλεπούδων.
Πεινάω μαζί τους.
Όχι για φαγητό, το γνωρίζεις.
Τώρα που με ψάχνεις,
δεν είμαι αυτή.
Η τότε.
Είμαι η τώρα.
Είμαι αυτή,
που δεν μου απόμεινε τίποτα
και κανένα πεπρωμένο δε με ορίζει πια.
Το βενζινάδικο μη ξεχνάς,
γιατί εκεί έμεινε η συνείδησή μου
κι η αναπαράστασή της.
BookSitting 