Απορώ
Οι κυβερνήσεις μεριμνούν πολύ σωστά για να μην πεθάνουμε από τον νέο ιό και τόσα χρόνια αδιαφορούν για το πώς ζούμε. Δεν έχω σκοπό να εκμηδενίσω την σοβαρότητα της κατάστασης, κάθε ανθρώπινη ζωή έχει αξία. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να μην απορώ.
Υπάρχουν σωματικά υγιείς άνθρωποι που αυτοκτονούν, υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται σωματική και ψυχολογική βία. Άνθρωποι που υποφέρουν μόνοι. Γι’ αυτούς ποιος και πότε νοιάστηκε ουσιαστικά; Γι’ αυτούς ποιος μεριμνά;
Έχει ξαφνικά δοθεί τόση έμφαση στην ψυχική υγεία λόγω της καραντίνας -της μοναξιάς που τη συνοδεύει. Ασφαλώς διότι εκείνοι που τώρα είναι περιορισμένοι -που άλλαξε η ζωή τους- είναι οι παραγωγικοί, οι υγιείς, αυτοί που χρειάζεται η κοινωνία για να αναπτυχθεί. Πώς να μην νοιαστεί η πολιτεία για την ψυχική υγεία των απαραίτητων;
Έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας για να μην αρρωστήσουμε, να μην κολλήσουμε τους ευπαθείς, να ζήσουν περισσότερο οι ηλικιωμένοι. Ορθή στάση αλλά αντιφατική.
Ξεχνούν ότι ο θάνατος δεν ελέγχεται και τους βλέπεις με μανία να προσπαθούν να περιορίσουν μια κατάσταση που δεν ελέγχεται ενώ καθημερινά η στάση τους αποδεικνύει ότι αδιαφορούν για την ποιότητα ζωής σε γενικότερα πλαίσια.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε το πώς και πότε θα πεθάνουμε, έχουμε όμως πλήρη έλεγχο στον τρόπο που μπορούμε να ζήσουμε.
BookSitting 