O θρήνος των ελεφάντων
Ο ελέφαντας θρυλείται ότι είναι το ζώο εκείνο, το οποίο έχει αναπτύξει και συμμετέχει σε τελετουργικά θανάτου, τα οποία ομοιάζουν με εκείνα των ανθρώπων. Έχουν παρατηρηθεί αγέλες, οι οποίες συγκεντρώνονται γύρω από τα άψυχα κουφάρια συντρόφων τους, θύματα λαθροθήρων (καθώς όλο και λιγότεροι πλέον πεθαίνουν στη φύση από φυσικά αίτια), θρηνώντας τους τεθνεώτες του κοπαδιού.
Αν μπορώ να ξεχωρίσω την πλέον φρικιαστική όψη της πραγματικότητας που η ασθένεια έχει δώσει στις ζωές μας, αυτή θα ήταν η αφόρητη, ανατριχιαστική μοναξιά που επιβάλλει στους αρρώστους, στον δρόμο προς την τελευτή. Κανένα χάδι, κανένας παρηγορητικός λόγος, κανένα χέρι να κρατά το δικό τους, καθώς αργοσβήνουν στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Βαδίζουν μονάχοι στον δρόμο του αφανισμού από τον ιό, και ακόμη πιο μόνοι, στην εναπόθεση του σαρκίου τους στο χώμα. Μια βιαστική τελετή με παρόντες στα δάχτυλα του ενός χεριού, και ο επίλογος έχει γραφτεί.
Η διάρρηξη του ιερότερου δεσμού με τους ανθρώπους σου, αυτή που ουσιαστικά τούς απαγορεύει να σε αποχαιρετήσουν, δείχνει το μέγεθος της οργής της φύσης απέναντί μας. Ναι, η φύση είναι θυμωμένη. Και δίνει ένα γερό χαστούκι στο πλέον ανάλγητο, εγωιστικό της πλάσμα, ξεπληρώνοντάς το με το ίδιο, σκληρό νόμισμα.
Βλέπουμε έτσι ανθρώπους, που είχαν ζωές, ταυτότητα, ονοματεπώνυμο, οικογένειες, να ξεπετιούνται στα δελτία ειδήσεων ως ο τάδε νεκρός ή ο δείνα 78χρονος. Η απο-ανθρωποποίηση συντελείται μπροστά στα μάτια μας, σε ζωντανό τηλεοπτικό χρόνο, καθώς οι σοροί στοιβάζονται κατά εκατοντάδες στους νεκροθαλάμους των κρεματορίων. Αυτοί που μένουν πίσω, θρηνούν σιωπηλά, με τη σκέψη τους να αναλίσκεται στο κακό που αφαίρεσε τη ζωή από ένα μέλος της συντροφιάς τους σε αυτό τον πλανήτη.
Ο ιός, στους ανθρώπους. Όπως ο λαθροθήρας, στους ελέφαντες.
BookSitting 