Φωτογραφία: Sheep
Σκόρπιες σκέψεις εγκλεισμού
Είναι δέκα και μισή το πρωί. Δεν έχει πλέον καμία ιδιαίτερη σημασία ποια μέρα της εβδομάδας ξημέρωσε, άλλωστε η Πέμπτη δεν διαφέρει καθόλου από την Τρίτη, το Σάββατο ή την Κυριακή. Η λέξη κανονικότητα βγήκε από το λεξιλόγιό μας σε μια νύχτα, για να δώσει τη θέση της στη λέξη καραντίνα. Ωστόσο σκέφτομαι και πάλι αυτό που με ταλανίζει καθημερινά: «Τι θα φάμε σήμερα;»
Για να εξηγηθώ, δεν είμαι από εκείνες που αγαπούν ιδιαίτερα τη μαγειρική. Αντιμετωπίζω το θέμα περισσότερο ως διεκπεραίωση παρά σαν δημιουργική απασχόληση.
Μέσα στο σπίτι ακούγεται ένα διαδικτυακό σχολικό μάθημα λογοτεχνίας, ενώ την ίδια στιγμή από έναν άλλο υπολογιστή, μια διαφορετική φωνή, στέρεα και επαγγελματική, αναλώνεται με τη σειρά της στα καθημερινά. Τις βραδινές ώρες θα «ανοίξει» και το Αμερικάνικο πανεπιστήμιο· το διαδίκτυο για μια ακόμη φορά θα πάρει φωτιά. Εγώ πάλι με την άκρη του ματιού μου κοιτώ με ενοχές κι ένα παράπονο τον υπολογιστή μου καθώς περνώ από δίπλα του και κάνω την αδιάφορη. Έπρεπε ήδη να δουλεύω το νέο μου μυθιστόρημα. Οι πρώτες σημειώσεις είχαν προλάβει να γραφτούν προτού κλειστούμε στα σπίτια μας. Πριν ο χρόνος γίνει μια σούπα και οι σκέψεις τραβήξουν για αλλού. Τώρα τα αλλοτινά «πρέπει» και «θέλω» πήραν μια κλειστή στροφή και κυνηγούν έναν αόρατο εχθρό. Πού χρόνος για ιστορίες.
Τα καλά νέα: διάβασα τον «Μάστορα» του Μαλαμούντ και τις τελευταίες μέρες έχω βυθιστεί στη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ. Κάτι είναι κι αυτό. Κι όσο εγώ χάνομαι σε σκέψεις, έξω από την πόρτα μας η άνοιξη έχει πάρει ήδη το δρόμο της. Σε λίγες μέρες οι νεραντζιές θα ανθίσουν και όλα θα μυρίζουν σαν εφηβικά ερωτικά απογεύματα.
Βγάζω τα σκυλιά βόλτα φορώντας κάτι αστεία μπεζ πεταλουδέ γυαλιά, ασορτί με τα γάντια μιας χρήσης που με κάνουν να μοιάζω σαν ξένη τουρίστρια τη δεκαετία του εξήντα. Αποφάσισα πως τα γυαλιά αυτά είναι η αντίστασή μου στην παράνοια που βιώνουμε. Περπατώ και αναθεματίζω τον Χαράρι και τις προφητείες του που διάβαζα το καλοκαίρι στην παραλία. Θυμάμαι πως το στομάχι μου γινόταν κόμπος μπροστά στις απαισιόδοξες προβλέψεις του, ωστόσο μια βουτιά στα κρύα νερά του Αιγαίου με βοηθούσε να ξορκίσω και πιο τα δυσοίωνα σενάρια. Πίστευα, η αφελής, πως έχουμε δέκα, δεκαπέντε χρόνια ακόμα πριν μας συμβεί κάτι τόσο καταλυτικό.
Σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, σκέφτομαι τα παιδιά, τους νέους. Ο γιος μου φέτος ξεκίνησε τις σπουδές του στη Νέα Υόρκη. Γύρισε, ευτυχώς, εγκαίρως, εγκαταλείποντας ωστόσο τη φοιτητική ζωή και μαζί της την πρώτη του απόπειρα να ανοίξει τα φτερά του προς την ενηλικίωση. Η κόρη μου τελειώνει του χρόνου το σχολείο. Αγωνιά για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει βλέποντας τις τωρινές ελλείψεις. Τίποτα δεν είναι στη θέση του. Ξυπνούν το πρωί και αναγνωρίζω τον αγώνα τους να στυλώσουν τα μάτια σε έναν στόχο, να διατηρήσουν κάποιο κίνητρο που να τα κρατά σε εγρήγορση. Παρατηρώ κάθε μέρα τα αντανακλαστικά να χαλαρώνουν και δεν το κρύβω πως ανησυχώ. Αποδιώχνω τη σκέψη πως στο μέλλον θα αποτελούν έναν θερμομετρούμενο αλγόριθμο που θα ελέγχεται η κάθε του κίνηση, η κάθε του φιλοδοξία, το κάθε του όνειρο.
Από την άλλη συνειδητοποιώ πως οι μέρες του εγκλεισμού φέρνουν στην επιφάνεια κάτι βαθύτερο, από καιρό καταπιεσμένο από τον καθημερινό μας αγώνα να αναδειχθούμε μέσα από ρόλους που έχουμε υιοθετήσει και αποδεχτεί. Πού καιρός να σκεφτείς για σένα όταν πρέπει να υπηρετήσεις την εικόνα σου.
Όχι, η περίοδος αυτή δεν ενδείκνυται μόνο για καναπέ και μαραθώνια κατανάλωση τηλεοπτικών προϊόντων. Έχουμε δουλίτσα φίλοι μου και μάλιστα ζόρικη, δύσκολη και κοπιαστική. Μαζί με τη ρίζα του μαλλιού μου που μακραίνει αναλογίζομαι τον άνθρωπο που έρχεται αργά αλλά σταθερά στην επιφάνεια. Αυτόν τον εαυτό που μεγαλώνει μαζί μου, φοβάται, σκέφτεται διαφορετικά, ελπίζει. Μου ζητά να τον πλησιάσω. Δεν χρειάζεται να κάνω όλο το δρόμο, με διαβεβαιώνει. Θα με βρει κάπου στη μέση, αρκεί να έχω τα χέρια μου ανοιχτά για να τον αγκαλιάσω.
BookSitting 