#20 | Μένουμε σπίτι και γράφουμε | Άννα Συμεωνίδου

Το λα ματζόρε¹ μου

Τι ωραιότερο απ’ το να γεννηθείς,
τι σπουδαιότερο, όμως, απ’ το να μάθεις το γιατί!
Να εντοπίσεις εκείνη τη δύναμη, τη ζωοποιό,
που σε κρατάει με τις ρίζες της επίμονα επάνω στη σκηνή.
Στη σκηνή μιας παράστασης που εσύ και μόνον εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής,
στην ορχήστρα που εσύ και μόνον εσύ είσαι ο μαέστρος!
Τι κι αν είσαι στα πλάνα ενός άλλου το τριτοδεύτερο βιολί ή απλώς ένας κομπάρσος…
Εγώ ήμουν τυχερή, αν όντως υπάρχει αυτό που λέμε τύχη,
και ακολουθώντας το μίτο, ‘κείνος με οδήγησε σε εσένα, τη δύναμη που λέγαμε πρωτύτερα…
Και τότε κατάλαβα: εσένα έψαχνα σε κάθε σονάτα²,
σε κάθε φθαρμένη παρτιτούρα και πεντάγραμμο,
γαργαλώντας τις παρειές του κλειδοκύμβαλου³.
Έψαχνα το allegromanontroppo⁴ και το forte⁵ μου,
εκεί που η ζωή μου έδινε piano και ρε μινόρε⁶…
Μα εσύ… εσύ ξεπήδησες στο αρτιότερο crescendo⁷  κι έφερες την ανατροπή!
Δε θέλω τα κλειδιά⁸ του σολ και του φα αλλά αυτά του μυαλού σου!
Αυτό θέλω να διαρρήξω και εκεί να συνθέτω και να σου αφιερώνω την πιο σαγηνευτική μελωδία!
Να σου δίνω απλόχερα τη νότα που διψάς να ακούς και που, σαν δροσερό νερό, ποτίζει την έρημό σου!
Να την ακούς το πρωί όταν πίνεις καφέ στο μπαλκόνι, για να σωπάσουν τα ρυπογόνα της πόλης βουητά που γρατζουνάν’ τ’ αφτιά σου,
να την ακούς το δειλινό που με παλιόφιλους θα ψάχνετε να ακούσετε κάτι στην ταράτσα που συχνάζετε,
μα πρωτίστως, να την ακούς το βράδυ που θα κλείνεις την πόρτα στον έξω κόσμο,
όταν θα ‘ρχεται η ώρα του ραντεβού σου, που τόσο το αναβάλλεις μέσα στη μέρα σου, με τον έσω…
Τον εσωτερικό σου κόσμο. Εκεί θα φωλιάζει αυτή η νότα.
Στριμωγμένη ανάμεσα σε άλλες, αδιάφορες και ασήμαντες κατ’ εμέ.
Ακόμα και αν επιλέγεις να ακούσεις αυτές αντί για τη δική μου – που ξέρουμε και οι δυο πως θα το κάνεις,
εγώ θα στη δίνω ξανά και ξανά, ακόμα και όταν τα δάχτυλά μου πια θα με προδώσουν και τα πλήκτρα θα ξεκουρδιστούν.
Μήπως και η αφιέρωσή μου αυτή σε συγκινήσει και νιώσεις όπως εγώ.
Επανάληψη μήτηρ πάσης … αισθήσεως.
Κλείνει και η σημερινή σύνθεση. Με λα ματζόρε φυσικά.
Αυτό που μου θυμίζει εσένα και άρα πάντα θ’ αντηχεί στ’ αφτιά μου.
Γιατί εσύ… εσύ είσαι η μεγαλύτερη χαρά μου.

#menoumespiti_kai_grafoume

¹Στη γλώσσα της μουσικής, το χαρούμενο είναι το «Ματζόρε», το λυπημένο το «Μινόρε».
²Μουσική φόρμα, είδος σύνθεσης.
³Το όργανο, γνωστό σήμερα ως «πιάνο», σε παλαιότερη ελληνική απόδοση.
⁴Ζωηρά (γρήγορα) αλλά όχι πάρα πολύ.
⁵Δυνατά, ενώ piano θα πει «σιγά, αργά».
⁶Η πιο λυπητερή απ’όλες τις νότες.
⁷Σταδιακή αύξηση έντασης, κορύφωση.
⁸Τα σύμβολα στην αρχή κάθε γραμμής του πενταγράμμου.