Αλλόκοτη ερημιά
Μόλις πραγματοποίησα νυχτερινή επιδρομή στο Σύνταγμα, στην «Ανοιχτή Τέχνη» να φέρω τα λουλούδια μην ξεραθούνε. Βρήκα και δυο δάχτυλα τσίπουρο. Η Αθήνα είναι σαν παραμονή δεκαπενταύγουστου, αλλά μ’ ένα φριχτό δίχτυ φόβου κι αγωνίας. Θλίψη. Σαν κάτι να περιμένουν οι κάτοικοι και να ‘φυγαν όλοι. Σαν να ‘ρχονται πάλι οι Πέρσες. Από την Ομόνοια ως το Σύνταγμα κανένα αυτοκίνητο μόνο δυο περιπολικά κι εγώ. Κι όμως, ένας βγήκε από την Αθηνάς χωρίς να δει και πήγε να πέσει πάνω μου, τρία αυτοκίνητα ήμασταν όλα κι όλα.
Τα πάρκινγκ στο Σύνταγμα κλειστά, το ξενοδοχείο απέναντί μας ανοιχτό, αυτοκίνητα ελάχιστα, ποδηλάτες αρκετοί, δυο κορίτσια μόνα τους στην Αμαλίας, ένας άστεγος στην στάση του τραμ, δυο τρεις περιμένουν τρόλεϋ και δυο φάροι ανοιχτοί, τα περίπτερα.
Ερημιά. Ερημιά αλλόκοτη και στην «Ανοιχτή Τέχνη». Δεν το ‘χω ξαναζήσει. Σαν να παραπονούνται άυλα και άψυχα γι’ αυτήν την ερημιά. Και δεν είχα τι να τους πω ούτε και κανείς άλλος έχει. Έκλεισα και τα παντζούρια, κι άφησα ένα σοκολατάκι, λίγο κρασί σαμιώτικο και κερκυρέικο κουμ κουατ να μας γλυκάνουν το νόστιμο ήμαρ. Αλλά η Τέχνη μένει πάντα Ανοιχτή και θα ανακοινώσουμε τα εξ αποστάσεως μαθήματα. Τουλάχιστον ας μην ξαναφάνε νυχτερίδες κι αράχνες, Ας τις τραγουδάνε όπως εμείς!
(22.03.2020)
BookSitting 