Φωτογραφία: SuperStock/Corbis
Ηρωίδα χωρίς όνομα
Έχω τελειώσει ένα μυθιστόρημα, το έγραψα εννοώ, γιατί το τι έχω διαβάσει αυτές τις μέρες, είναι άλλη υπόθεση και μάλιστα μεγάλη, μια και διαβάζω συνέχεια. Στη διάρκεια του περασμένου χρόνου έγραφα ένα βιβλίο, ορίστε που το τελείωσα, το έχει ο επιμελητής καιρό τώρα, είναι το τρίτο μέρος της Τριλογίας της Δώρας ή της Αθήνας ή και τα δύο μαζί… Και κανονικά θα άρχιζα άλλο βιβλίο τώρα. Είναι η σωστή στιγμή, μέσα στο κεφάλι μου.
Δυστυχώς δεν είναι καθόλου σωστή στιγμή έξω από το κεφάλι μου.
Δηλαδή αν ξεκινήσω να γράφω, αν μπω στο πετσί της νέας, ολόφρεσκιας ηρωίδας, ΧΩΡΙΣ να έχει ολοκληρωθεί εκδοτικά η Δώρα με το Τρίτο μέρος της… δεν ξέρω, είναι σαν να την προδίδω, σαν να την ξεπετάω την Δώρα μου. Σαν να μην της επιτρέπω να βγει μια τελευταία φορά στον κόσμο όπως οφείλει, με παράστημα και ίσια πλάτη – άσχετα που δεν είναι δικό μου θέμα η απαγόρευση αλλά του κορωνοϊού, και μάλιστα παγκόσμιο. Το «πρόβλημά μου» είναι ηλίθιο μπροστά στο τεράστιο ζόρι της ανθρωπότητας, αλλά τέτοια προβλήματα αντιμετωπίζουμε οι συγγραφείς, μια και δεν είμαστε λίρα-εκατό, κανένας από εμάς, πόσο μάλλον εγώ…
Στο μεταξύ γράφω μικρά πράγματα, δουλεύω πάνω σε παλαιότερα κείμενα, κεντάω και ξανα-κεντάω ένα σενάριο – οτιδήποτε, φτάνει να μην μένω μακριά από το γράψιμο. Πήγα να πω «από το λαπτοπ» αλλά αυτό το χρησιμοποιούμε για επικοινωνία ασταμάτητα όλοι, μαζί με τα κινητά, για μέηλ και φέησμπουκ και σκάυπ και τα σχετικά, μια και έτσι μιλάμε πια με τους αγαπημένους, φίλους και συνεργάτες μας.
Μπορείς θεωρητικά να μην γράφεις τίποτα: μια προοπτική που δεν πέρασε από το μυαλό μου, και ελπίζω να μην περάσει ποτέ. Το γράψιμο είναι κομμάτι του εαυτού μου, κυρίως το επικοινωνιακό, αυτό που απευθύνεται στους άλλους ανθρώπους… αν και, εδώ που τα λέμε, ΟΛΑ όσα γράφω απευθύνονται στους άλλους, δεν υπάρχει ούτε μισή αράδα τα τελευταία 50 χρόνια που να μην γράφτηκε για τους άλλους. Ίσως τα ημερολόγια να τα έγραφα για πάρτη μου μικρή, με την ελπίδα όμως ότι θα διαβαστούν κάποτε από κάποιον/ους (και ήταν φριχτά, μελό, πολυλογάδικα και προ-εφηβικά: ευτυχώς, Παναγία μου, που δεν διαβάστηκαν από κανέναν!)
Τι κάνω, με την καινούργια ηρωίδα; Δεν έχει ούτε όνομα ακόμα, την έχω χτίσει μέσα στο μυαλό μου αλλά αν δεν την βαφτίσω, δεν αρχίζει να κλωτσάει. Ξέρω ότι μια από αυτές τις μέρες, ανάμεσα στα μαγειρέματα και πλυντήρια, θα σκάσει ένα όνομα στον αέρα και θα το αρπάξω σαν σανίδα σωτηρίας, γιατί αυτό θα είναι: η ηρωίδα μου θα με σώσει τελικά. Όπως θα σώσουν κι εσάς οι δικές σας ηρωίδες και οι δικοί σας ήρωες. Δώστε τους την ευκαιρία και να δείτε για πότε θα σας τραβήξουν από την απραξία, την στεναχώρια, τον φόβο και το γενικότερο στρίμωγμα ενός πολύ-ήμερου lockdown…
BookSitting 