Φωτογραφία: Ian Panelo
Αλλόκοτη ησυχία
Μια αλλόκοτη ησυχία απλώνεται στο δρόμο.
Σαν πέπλο πάνω από τις πλάκες του πεζοδρομίου.
Σαν ομίχλη κάθεται στην άσφαλτο.
Σαν υδρατμός ανεβαίνει στα δέντρα και βουβαίνει τα πάντα.
Ούτε τα πουλιά δεν ακούγονται
-είναι η ησυχία που τα σιωπά ή ο φόβος που δεν μας αφήνει να τα ακούσουμε;
Μόνος θόρυβος μέσα στα κοινωνικά δίκτυα,
Φωνάζουν τα facebook, τα twitter, τα Instagramκαι τα tictoc.
Όλοι βουβά φωνάζουν εκεί μέσα το φόβο τους.
Γελώντας, θρηνώντας, γράφοντας με κεφαλαία,
κουνώντας το δάχτυλο και αναδημοσιεύοντας κάθε γιατροσόφι,
ψάχνοντας τη σωτηρία,
την επαφή και την ανακούφιση.
Ουρλιάζοντας ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ!
Και μέσα στο σπίτι όμως, η ίδια ησυχία.
Σαν να βρήκε χαραμάδες από τα παράθυρα και τις πόρτες
και να τρύπωσε σε όλα τα δωμάτια.
Μόνο τα δάχτυλα χτυπούν με ένταση το πληκτρολόγιο.
Και όσα δεν μπορώ να φωνάξω, τα γράφω κι εγώ με κεφαλαία.
Γιατί αν φωνάξω, θα αρχίσω να βήχω.
Και μετά τι θα σημαίνει αυτό για μένα;
BookSitting 